Το παραμυθάκι της Φωνής

Ο μεγάλος μας Λορέντζος Μαβίλης

«Εἶχε ὅλα της τὰ μάγια ἡ νύχτα· μόνη / ἐσὺ ἔλειπες. Ἀργὰ κινάω νὰ φύγω, / μὰ ξάφνου στὴ μπασιὰ τοῦ μπὰρ ξανοίγω / αὐτοκίνητο νὰ γοργοζυγώνει. / M᾿ ἐλπίδα σταματάω. Νά το, πλακώνει. / Παραμερίζουν οἱ ἄλλοι. Ἄσειστος μπήγω / τὴ ματιά μου στὰ μάτια σου. Ἄλλο λίγο / ἀκόμα, καὶ ὁ σωφέρ σου μὲ σκοτώνει».

Για πρώτη φορά ο Λορέντζος Μαβίλης στο σονέτο του «Φάληρο» το 1911 χρησιμοποιεί τις λέξεις: μπαρ, αυτοκίνητο, σωφέρ. Άγνωστες μέχρι τότε στο μέσο Έλληνα. Και τότε:

”Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα, / κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει / πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα”.

Αμέσως είπα:

”Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει. / Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κι οἱ κάμποι, / πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ᾿, οἱ λαγκαδιὲς / στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές”!

”Ο Λ.Μαβίλης  ήταν άνθρωπος του πνεύματος και της δράσης” έλεγε  ο κύριος Τάκης

«Φλογερός πατριώτης που συμμετείχε ενεργά στους αγώνες του έθνους», συμπλήρωσε ο Θωμάς.

”Πάντα ψηλότερα ν’ ανεβαίνετε, πάντα μακρύτερα να κοιτάζετε” ήταν η συμβουλή του δάσκαλου λίγο πριν αφήσουμε το δημοτικό σχολείο.

Ζωή Μπούζα