Λογιωτατόπουλος Φίλιππος
Ξέρω
Περνώ βουνά και θάλασσες για να βρεθώ κοντά σου,
ρωτάω άστρα και πουλιά μην σ’ έχουν συναντήσει.
Με τα φεγγάρια κλείνομαι τις νύχτες στον οντά σου,
για να βρω μες στην στενωπό της μοίρας μας μια λύση.
Δεν έχει φέγγος η ζωή χωρίς αγνή αγάπη
μα εσύ είσαι τόσο διάφανη που τώρα δεν σε βλέπω,
όμως βαδίζαμε παλιά στο ίδιο μονοπάτι,
εκεί που όσο κι αν κοιτώ ψεύδος δεν επιτρέπω.
Γιατί ποτίσαμε μαζί του ονείρου το χορτάρι,
που όμως δεν ψήλωσε ποτέ μες στης ζωής τον κήπο.
πόσο μου λείπεις τώρα πια αναρωτιούνται οι γλάροι
και ξέρω πως κάπου βαθιά ίσως κι εγώ σου λείπω.
Φίλιππος Λογιωτατόπουλος
Από την ποιητική συλλογή
«Η Αλίσαχνις της ψυχής μου»