Τα χρόνια της αλάνας

Κάποτε, παντού υπήρχαν οι αλάνες. Κάθε ελεύθερος χώρος, έστω και λίγων τετραγωνικών μέτρων, ήταν και μια αλάνα, που μαζευόμασταν για να παίξουμε.

Καμιά φορά γινόντουσαν και μικροί αγώνες πάλης, όπου καθένας αγωνιζόταν να βάλει τον άλλο μπρούμυτα στο χώμα. Από κει προήλθε και η έκφραση «θα φάει η μούρη σου χώμα».

Παιδιά ήμασταν ξεχυνόμασταν και παίζαμε με τις ώρες, όταν γυρνάγαμε σπίτι, πρώτη δουλειά της μάνας μας, να ράψει τα σκισμένα μας ρούχα και να τα μπαλώσει, μέχρι το επόμενο παιχνίδι.

Αλησμόνητα χρόνια, μπορεί  να μην είχαμε κινητά, αλλά η συνεννόηση ήταν πάντα ακριβείας και σίγουρη, είτε με συνθηματική κραυγή, με κάνα κλεφτοφάναρο, είτε με καμιά πέτρα στο τζάμι, έστω και την τελευταία στιγμή.