Καλοκαιρινοί έρωτες
Άνοιξα την εφημερίδα για να δω τι παίζουν οι θερινοί κινηματογράφοι και ομολογώ ότι δεν έπεσα και πολύ έξω από αυτά που περίμενα να δω. Ολόκληρη η σελίδα αναφερόταν στους καλοκαιρινούς έρωτες. Αλήθεια τι άλλο πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό θα μπορούσαμε να δούμε μέσα στο Καλοκαιράκι που ακόμα καλά κρατεί; Ο έρωτας, αυτός ο μικρός και τετραπέρατος θεός που μπαίνει στην καρδιά μας και την ταρακουνά ευχάριστα, είναι ότι το καλύτερο για τις ανάλαφρες στιγμές του απόβραδου που ποθούμε να αισθανθούμε κάτι το αλλιώτικο.
Πόσο το θέλουμε αυτό το κάτι διαφορετικό που θα μας συναρπάσει; Εμείς εδώ στην Ελλάδα ανέκαθεν ερωτευόμαστε και όλοι οι έρωτές μας ήταν καλοκαιρινοί. Όμορφοι σαν τα ώριμα και γλυκά φρούτα του Αύγουστου. Ιεροί και απαραβίαστοι στις καρδιές μας, σαν τα ιερά και τα όσια της φυλής. Πόσους όρκους αγάπης δεν έχουμε κάνει τις καλοκαιρινές βραδιές, κρυμμένοι σε μέρη δροσερά και απόμερα;
Ξέρετε ο έρωτας ο Καλοκαιρινός, αυτός που συνήθως κρατά λίγο, είναι από τους δυνατότερους, από αυτούς που αφήνουν τα σημάδια της τρυφερότητας τόσο βαθιά που δεν φεύγουν με τίποτα, και ας κάνουμε πως τον ξεχνούμε, έρχονται κάποιες στιγμές που τον αποζητούμε πολύ δυνατά και κάνουμε το παν να βρεθούμε και πάλι στην αγκαλιά του. Πόσο έχουμε κλάψει και πονέσει! Πόσα δάκρυα δεν έχουμε χύσει στην καυτή άμμο! Τα χρόνια περνούν και μεις μένουμε αιώνια παιδιά να αναζητούμε τους κτύπους της καρδιάς μας που τους άκουγε το κύμα και τους απάλυνε η αρμύρα και το φεγγάρι.
Είχα χρόνια πολλά να δω ένα φίλο και τον βρήκα όπως ακριβώς ήταν τότε, και ας έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια. Δείχνει ακόμα πιο νέος και τα μάτια του λαμπιρίζουν πιο πολύ και από τον ήλιο λες και τον αντιμάχονται. Τόσο πολύ ευτυχισμένος φαινόταν που δεν άντεξα να μην τον ρωτήσω για την αιτία, που όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν τίποτα άλλο από το φευγαλέο ξανακοίταγμα στον καθρέπτη του παρελθόντος, μέσα από ένα κορίτσι που κάποτε αγαπούσε τρελά, χωρίς ποτέ να έχει κατορθώσει να του πάρει έστω και ένα φιλί. Πηγαίνανε για μπάνιο μαζί με όλη την παρέα και το κρυφοκοιτούσε με λαχτάρα χωρίς ποτέ να του ζητήσει το παραμικρό. Πολλές φορές μάλιστα νόμιζε πως τον αντιπαθούσε, πως την απωθούσε η παρουσία του.
Και να τώρα μετά από τόσα χρόνια που είχε μια μικρή συνάντηση με τον ανεκπλήρωτο εκείνο καλοκαιρινό έρωτά του και κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Της πήρε μερικά κλεφτά φιλιά και αυτό τον έκανε να πετά στους επτά ουρανούς από την ευτυχία. Ήταν τόσο πολύ ερωτευμένος, που σίγουρα θα αποτολμούσε και την πιο μεγάλη τρέλα. Έλαμπε τρελά και αισθανόταν τόσο πλήρης. Του ερχόταν να τραγουδά και να πλατσουρίζει στα νερά. Αυτή η χαρά που πήρε με την σπίθα του παλιού έρωτά του να καίει δυνατά σαν την δάδα, θα του έφτανε για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ακόμα και στο σκοτάδι!
«Ξέρεις», μου είπε τελικά, «όταν χωρίσαμε ζούσα σε ένα όνειρο. Δεν μπορούσα να οδηγήσω και περπατούσα αρκετή ώρα για να μπορέσω να χορτάσω εκείνη την αύρα του αναπάντεχου έρωτα. Την άλλη μέρα που της τηλεφώνησα διαπίστωσα πως και εκείνη ήταν στην ίδια κατάσταση. Είχε πάει σπίτι με ταξί και την άλλη μέρα επιστράτευσε τη μικρή και γλυκιά ανιψιά της, για να βρει που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό της!».