Μπριλή Μαίρη

Θάλασσα II.

Είναι φορές που ρίχνει

το γαλάζιο βλέμμα της καταπάνω σου

‘’κάνε με δική σου‘’ σαν να σου λέει.

 

Τότε πετάς τα ρούχα σου

και σε ξεσηκώνει

στην απεραντοσύνη του κορμιού της.

Αλλά είναι και φορές που θέλεις

να φορέσεις όλα σου τα ρούχα

για να μη σε βρει

η ψύχρα του κόλπου της

και απομακρύνεσαι.

Είναι τότε που χειρότερα μαστιγωτική

κι από τον έρωτα γίνεται.

Σε μεθάει

Με θύμησες

Μπορεί την γεύση της αλμύρας της

να σου στείλει στα χείλη

και την επιθυμία της θερμοκρασίας της

να γυρεύεις στο κορμί σου

και αυτό

Γιατί ποτέ δεν σε έχει ξεδιψάσει

Η θάλασσα

Άνθρωπε.

 

Μαίρη Μπριλή

Από την ποιητική συλλογή

«Άνθρωποι στη Θάλασσα»