Κανατσέλης Γιάννης

Φως μου

Σαν το φεγγάρι ανεβαίνει

στ’ ουρανού την στράτα,

κάποιο δάκρυ κυλά

και τα μάτια βουρκώνουν.

Ένας πόνος βαθειά κτυπά

και συνεχώς θυμίζει

όλα όσα ένιωσα και έζησα

στη σκιά απ’ το φως του.

Το βλέπω πάντα να φέγγει

και του είμαι πιστός φίλος

γιατί του ανοίγω την καρδιά

και αυτό μ’ ακούει.

Του λέω τα μυστικά μου

αλαφρώνω την καρδιά μου

και το κοιτώ στα μάτια

αποζητώντας την δική του στοργή

και κατανόηση.

Ποτέ δεν ένιωσα μόνος

κάτω απ’ τις δικές του ανταύγειες

και δεν αισθάνθηκα κρύο.

Είναι παρών και τις χειμωνιάτικες νύχτες

έστω και δειλά,

με φευγαλέες στιγμές αγάπης,

για να δηλώσει παρουσία

και να γνεύσει στοργικά.

Κάθε στιγμή το σκέφτομαι

ακόμα και τις ασέληνες νύχτες,

όταν αντικρίζω

μαύρο και αφιλόξενο

τον ουρανό.

Ξέρω ότι κάποια στιγμή

θα φανεί και πάλι λαμπερό

για να φωτίσει και να γλυκάνει

κάθε πτυχή της ζωής μου.

 

Γιάννης Κανατσέλης

Πειραιάς    25    Αυγούστου    2020