Μπριλή Μαίρη

Στους Δελφούς

 

Με ένα άνθος στο Νου,

κι όχι με δάφνες στο στόμα

να δαμάζει το τέρας στους Δελφούς,

συνάντησα την Πυθία.

 

«Καθώς πανάρχαια αρχή είναι

στο ταξίδι του χρόνου μέσα

εμείς να επιστρέφουμε,

άνθρωπέ μου » είπε « τι θέλεις;»

Και ξέχασα τι ήθελα να τη ρωτήσω,

όπως ξέχασαν τα μαύρα πανιά

ν’ αλλάξουν κατά την επιστροφή

του Θησέα από την Κρήτη.

 

Είδα όλους τους χρησμούς

στη στάχτη των στιγμών τους

να έχουν κάψει τις ενοχές,

και τα ολοκληρωμένα να συνομιλούν

με τα ανολοκλήρωτα,

ώστε στα ίδια λάθη να μην επιστρέψουν.

Ήταν τόσο μαγευτική η ομορφιά

της γαλήνης της,

στον ομφαλό της Γης,

που δεν ήξερα

αν ήταν η μορφή της Ιέρειας ή

η αδάμαστη φαντασία μου.

Αλλά στο κάτω-κάτω

και η γαλήνη

μια μορφή δεν είναι;

 

Μαίρη Μπριλή