Σκληρή αλλά αγαπημένη η ζωή των ψαράδων

Οι ψαράδες του ωκεανού στην άλλη τους ζωή δεν έχουν κόλαση. Κόλαση είναι η καυτή λαμαρίνα που πατάνε, το νερό που πίνουν από τα τέγκια* (τεπόζιτα) που μυρίζει μούργα και χλώριο, το φαγητό που δεν κατεβαίνει από την ζέστη και το πετάνε στους γλάρους, το ουίσκι που τους καίει τα σωθικά, τα χάπια που παίρνουν κάθε μέρα για την μαλάρια* (ελονοσία), οι πληγές στο μυαλό που δεν κλείνουν όσο κι αν τις πλένεις με θάλασσα.

Όμως… αν ξαναγινόμουν νέος, πάλι ψαράς ανεμοτρατάρης θα γινόμουν. Η ψαροσύνη είναι γυναίκα… σε ματώνει με τα νύχια της, σε πονάει, κι’ ύστερα σε ανεβάζει στα ουράνια από ηδονή.