Βάλτε τέλος στα πυρηνικά
Πόσο αλλάζει ο κόσμος! Φέτος, στις 6 Αυγούστου, κλείνουν εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια από την τραγική επέτειο της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να γιορτάσει την αποφράδα αυτή μέρα της ανθρωπότητας! Ούτε και μεις εδώ στην Ελλάδα, που κοπτόμαστε για τη Δημοκρατία, το αναφέρουμε πια σαν γεγονός. Λες και δεν υπήρξε ποτέ! Σα να μην πέθαναν τόσες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές! Και όμως ο κόσμος έχει γίνει μια πληγή που είναι συνέχεια ανοιχτή και δεν λέει να κλείσει. Εκείνες οι βόμβες κατάστρεψαν και τον εγκέφαλό μας όπως φαίνεται! Δεν εξηγείται διαφορετικά η αναισθησία που μας έχει καταλάβει.
Φέτος, με την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο ΤΟΚΥΟ, θα μπορούσαν να είχαν αφιερώσει ολόκληρη την διοργάνωση στον αγώνα κατά των πυρηνικών και σε μια πανανθρώπινη δέηση για τα αθώα θύματα.
Πριν κάποια χρόνια είχε έρθει στην Ελλάδα ο μεγάλος ηθοποιός Πίτερ Ουστίνωφ, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Τα δημιουργήματα του Προμηθέα». Και φυσικά ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ελλάδα που προβλήθηκε διεθνώς, ως η χώρα της Ειρήνης. Κυριολεκτούμε όταν το λέμε αυτό, γιατί η παράσταση αυτή είχε παρουσιαστεί συμβολικά για την 57η επέτειο του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ήταν μάλιστα μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Γιούνισεφ. Φέτος που τέτοια πράγματα! Όλα πλέον φαίνονται μακρινά και ξεχασμένα και η διεθνής σκηνή έχει αλλού το νού της.
Φαίνεται πως η πανδημία και διεθνής αναστάτωση που έχει δημιουργηθεί από αυτήν, έχει νεκρώσει συνειδήσεις και κανείς πλέον δεν ασχολείται με τα μαζικά όπλα του θανάτου, που ακόμα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα.
Τότε όλη η ανθρωπότητα είχε στείλει ένα μεγάλο μήνυμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ένας έξοχος ηθοποιός σε μια σπουδαία παράσταση, είχε δώσει το στίγμα που θέλουμε όλοι. «Όχι πια πόλεμος. Μόνο Ειρήνη». Και ήταν τυχερή η Ελλάδα που της δόθηκε εκείνη η δυνατότητα, για να δείξει την αξία της και να αναδειχθεί ως η χώρα με τα ιδανικά και τον πολιτισμό. Να παρατήσει δηλαδή για λίγο τα όποια άλλα προβλήματα την ταλανίζουν και να κοιτάξει μπροστά.
Τελικά όμως δεν έγινε τίποτα. Κανένας δεν διδάχτηκε από εκείνα τα τραγικά γεγονότα. Όλοι οι μεγάλοι προσπαθούν να ξαναμοιράζουν την τράπουλα και κατακρεουργούν τους λαούς!
Και η επιλογή εκείνου του έργου ήταν κάτι παραπάνω από σωστή. Προφητική θα μπορούσε να πει κανείς. Γιατί, αν δούμε το τίτλο του έργου και ανατρέξουμε στον ευεργέτη της ανθρωπότητας, τον Προμηθέα, θα διαπιστώσουμε πολλά και θα πάρουμε διδάγματα για πάρα πολύ καιρό. Τι ήταν ο Προμηθέας, και γιατί τιμωρήθηκε από τους Θεούς; Ποια ήταν τα δημιουργήματά του και πόσο βοήθησαν στην εξέλιξη του πολιτισμού;
Ο Ουστίνωφ, που ήταν και ο συγγραφέας του έργου, είχε βάλει μέσα στο έργο πολύ ρεαλισμό. Έγραφε και σχολίαζε πολύ αυστηρά, γλυκόπικρα θα μπορούσαμε να πούμε, το μεγάλο θέμα του Πόλεμου και της Ειρήνης. Δύο πραγμάτων εκ διαμέτρου αντιθέτων που έχουν τόσο πολύ επηρεάσει την τύχη και την πορεία αυτού του κόσμου. Τι θα ήταν ο πλανήτης μας χωρίς τη φωτιά; Αλλά και γιατί η φωτιά μπορεί να προσφέρει τόσα καλά και να προξενήσει πολλά και χειρότερα κακά και συμφορές;
Την πήρε τη φωτιά ο Προμηθέας και την έφερε κάτω στη γη. Και πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε και η φωτιά είναι ο κυρίαρχος παράγοντας του κάθε τι. Είναι αυτή που σε μια στιγμή καταστρέφει τα πάντα. Όπως τότε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι,. Γιατί, μην ξεχνάμε ότι και η ατομική βόμβα φωτιά είναι. Θάνατο σπέρνει και τα πάντα αφανίζει. Ο άνθρωπος πήρε τη φωτιά και την έκανε όπλο. Από σύμβολο ευημερίας και προόδου την κατέστησε όργανο φονικό και τη χρησιμοποίησε για να κυριαρχήσει. Όχι πάνω στη φύση, αλλά πάνω στον συνάνθρωπο, στον ίδιο τον εαυτό του. Τιμώρησε σκληρά όχι μόνο αυτόν που του έφερε τη φωτιά, αλλά και όσους την ήθελαν για να καλυτερέψουν τη ζωή τους.