Στις 23 Αυγούστου γιορτάζει η Παναγία η Φανερωμένη
Η 23η Αυγούστου είναι μια ξεχωριστή μέρα για όλους εμάς τους Πειραιώτες. Τη μέρα αυτή γιορτάζει η Παναγία η Φανερωμένη την οποία όλος ο Πειραιάς τιμά ιδιαίτερα και πηγαίνει στη Σαλαμίνα όπου είναι και το Μοναστήρι της. Όποιος μάλιστα δεν πηγαίνει ανήμερα είναι γιατί έχει πάει την παραμονή, κανείς δηλαδή δεν ξεχνά να ανάβει το κεράκι του.
Ποιος δεν γνωρίζει το Μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης στη Σαλαμίνα; Από τότε που ήμασταν παιδιά αυτή η μέρα ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό προσκύνημα στη Χάρη της. Όσοι δεν παραθερίζαμε στη Σαλαμίνα πηγαίναμε με το καραβάκι από το Πέραμα. Ήταν ολόκληρο ταξίδι που διαρκούσε αρκετά, αν μάλιστα τύχαινε να είχε και κανένα βοριαδάκι τότε τα μικρά καραβάκια που εκτελούσαν το δρομολόγιο αγκομαχούσαν και παράδερναν πάνω στα κύματα.
Θυμάμαι μια φορά, παραμονή της Παναγίας, που είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, ότι όλοι οι επιβάτες δεν ήξεραν τι να κάνουν και έταζαν λαμπάδες. Κάποιοι που λιποψυχούσαν περισσότερο υποσχόντουσαν στην Παναγία να πάνε ξυπόλητοι, ακόμα και γονατιστοί, από την προβλήτα μέχρι το Μοναστήρι (λες και η Παναγία θα επέτρεπε να πάθει κανένα κακό, έστω και ένας προσκυνητής!). Και να σκεφτεί κανείς ότι η απόσταση δεν είναι και πολύ μικρή. Έτσι μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι που θύμιζε παραμύθια, είχαμε φτάσει στην προβλήτα της Φανερωμένης και οι μισοί επιβάτες είχαν πέσει στα γόνατα και προσπαθούσαν να πάνε στο Μοναστήρι. Μάτωναν τα πόδια τους αλλά η φλόγα της πίστης ήταν χαραγμένη στα μάτια τους που έλαμπαν. Η μητέρα μου και μια ξαδέλφη μου, που έταξαν και αυτές το βάδισμα με τα γόνατα, είδαν και έπαθαν να φτάσουν καταταλαιπωρημένες. Στο τέλος όμως ήταν πολύ ευτυχισμένες για το κατόρθωμά τους και παρακαλούσαν την Παναγία να τις αξιώσει να έλθουν και να την προσκυνήσουν και του χρόνου.
Μεγάλο πανηγύρι, χιλιάδες οι πραματευτάδες πουλούσαν οτιδήποτε και ανάμεσά τους ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι που προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο για να καταφέρουν να φτάσουν στην Ιερή Εικόνα και να ενώσουν τα τρεμάμενα χείλια, με δέος πάνω της. Παντού έβλεπες τη συγκίνηση να περισσεύει και τους ανθρώπους να εύχονται, ο ένας στον άλλο, να είναι καλά και του χρόνου και του παραχρόνου, για να μπορέσουν να ξανάρθουν και να πάρουν ευλογία και δύναμη. Ανάμεσα στον κόσμο που πάρα πολλοί κάτοικοι των Μεγάρων και του Μεγάλου Πεύκου που έρχονται με τα καραβάκια της γραμμής που συνδέουν τη Σαλαμίνα με τα Μέγαρα.
Τι χρόνια αλησμόνητα! Τι όμορφες θύμησες! Θυμάμαι εκεί κοντά στο κύμα και το σπίτι που καθόταν ο Άγγελος Σικελιανός και, με τη βοήθεια της Παναγίας, έγραφε εκείνα τα υπέροχα έργα του! Τι ευλογημένος και όμορφος τόπος! Πόσο σε βοηθά να φύγεις για λίγο από τα καθημερινά προβλήματα και τις έννοιες. Νιώθεις, και δεν είναι ψέμα, ότι η ίδια η Παναγία έχει απλώσει τα χέρια της και τους ευλογεί όλους για την θέλησή τους να φτάσουν κοντά της και να την προσκυνήσουν!
Έχω χρόνια να πάω στη γιορτή της, ίσως γιατί κάποιες φορές είμαι διακοπές, ίσως γιατί κάποιες άλλες οι ανθρώπινες ασχολίες μας είναι τόσο αποπροσανατολιστικές που διώχνουν από πάνω μας κάθε καλή και Θεοφοβούμενη σκέψη. Όμως φέτος, αυτές τις μέρες, θα μείνω στον Πειραιά μόνο και μόνο για να μην αμελήσω ένα ταπεινό προσκύνημα όπως παλιά. Να γίνω και πάλι ένα μικρό και αγνό παιδί και να σκύψω με δάκρυα στην Άγια Εικόνα της Παναγίας, και να ζητήσω συγχώρεση για την μακροχρόνια παράλειψή μου.
Θα πάρω το καραβάκι όπως τότε, στα χρόνια της αθωότητας και θα κάνω και γω το δικό μου μικρό τάμα. Όχι για να εξευμενίσω την Παναγία, η αγάπη της είναι δεδομένη και δίνεται απλόχερα σε όποιον πάει κοντά της, αλλά γιατί το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη!