Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς
Κανείς πραγματικά δεν μπορεί να σκεφτεί τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς την Παναγία. Η Παναγία είναι η εικόνα της απεριόριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ’ αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς όσο και οι παλαιότεροι από μας. Αλλά και οι νεώτεροι με αυτά τα πιστεύω μεγαλώνουν. Όλοι μας, πριν ακόμα αρχίσουμε να μιλάμε και να περπατάμε, βάζουμε μέσα μας την Χριστιανική πίστη. Και θεμέλιος λίθος του Χριστιανισμού είναι η Παναγία.
Τι θα γινόμασταν χωρίς τη μεγάλη αυτή Μητέρα; Δεν υπάρχει άνθρωπος, ακόμα και αυτός που λέει ότι δεν πιστεύει, που να μην έχει επικαλεστεί το όνομά της. Είναι η προστασία μας, είναι το αποκούμπι μας, είναι το βάλσαμο στις πληγές μας. Είναι η αρωγός μας σε κάθε δύσκολη κατάστασή μας. Να γιατί η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, το Μήνα Αύγουστο αντηχεί με τ’ όνομά της. Ο Αύγουστος, από τη γιορτή και μόνο της Παναγίας τείνει να γίνει μήνας Ιερός. Η Παναγία των καθαγιάζει και τον κάνει να φαίνεται ως η κορωνίδα του έτους.
Ποιος δεν έχει ψάλει με συντριβή ψυχής και δέος τον «Ακάθιστο Ύμνο»; Ποιος δεν δάκρυσε μπροστά την Άγια μορφή της και δεν εξομολογήθηκε τα αμαρτήματα και τις αδυναμίες του; Ποιος δεν την παρακάλεσε να έρθει κοντά του και να σταθεί δίπλα του; Η παράδοση που θέλει την Παναγία να είναι η Μεγάλη Μεσίτρια του Ανθρώπου προς τον Θεό δεν είναι σημερινή. Ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή από την γέννηση του Χριστού, όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε, στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων, αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν, να οριστικοποιήσουν το θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός, μοναδικού και αληθινού.
Χίλια τα πρόσωπα της Παναγίας στην Ελληνική Θρησκευτική συνείδηση. Όπως όμως και να την αποκαλέσουμε, Ελεούσα, Γιάτρισσα, Οδηγήτρια, Παραμυθία, Σουμελά, Γλυκοφιλούσα, Παντάνασσα, Παραμυθία, Άξιον Εστί κλπ, η Παναγία είναι μία και μοναδική. Απ’ άκρου σ’ άκρη η Ελλάδα την τιμά με ένα δικό της μεγαλειώδη λατρευτικό τόνο. Υπάρχουν μεγαλύτερα προσκυνήματα από αυτά της Τήνου, της Σουμελά, του Αγίου Όρους, της Εκατονταπυλιανής κλπ στην Ελλάδα; Υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή πιστών από την αυτήν που παρατηρείται κατά την Γιορτή της;
Αυτές τις μέρες, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, υπάρχει δεν υπάρχει Ναός, υπάρχει δεν υπάρχει παπάς, ο κόσμος συναθροίζεται για τις παρακλήσεις στην Παναγία. Το έζησα αυτό προσωπικά σε ένα, σχεδόν ακατοίκητο, χωριό της ορεινής Κορινθίας, το Σαραντάπηχο. Τα τροπάρια της Παναγίας είναι γνωστά σε όλους. Είναι ίσως οι μοναδικές στιγμές που καταλαβαίνεις ότι αναβλύζουν αυθόρμητα από βάθη της ψυχής του καθενός μας. Στην Κωνσταντινούπολη τα έψελναν πάνω στα τείχη. Σήμερα τα ακούς κάθε μέρα. Χιλιάδες οι πιστοί που ξυπνούν και κοιμούνται με την επίκληση του ονόματός της. «Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον Ημάς», ακούς πολλούς να ψιθυρίζουν ακατάπαυστα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ιταλοί μας κτύπησαν την ημέρα της Παναγίας, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι γνωστή εξάλλου η μήνις των Δυτικών για κάθε τι το Ορθόδοξο. Και φυσικά μας κτυπούν εκεί που πονάμε. Στην μεγάλη προστάτιδά μας, την Παναγία. Όμως αυτή δεν μας αφήνει ποτέ, όπως και παραπάνω αναφέρουμε. Δεν θα είναι υπερβολικό να πούμε ότι σχεδόν όλοι μας έχουμε κατά καιρούς νιώσει, έντονα, την παρουσία της κοντά μας.
Η μεγάλη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο που συνοδεύεται και από μια μικρή νηστεία λίγων ημερών, σηματοδοτεί και το τέλος του Καλοκαιριού. Ύστερα όλοι μαζεύονται σπίτια τους και την ευχαριστούν που τους αξίωσε να περάσουν ένα ακόμα Καλοκαίρι υπό την σκέπη της. Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλους τους Έλληνες όπου και αν περάσουν τις Άγιες αυτές μέρες. Ας μας βοηθήσει η Παναγία να είμαστε καλά.