Το παραμυθάκι της Φωνής

Αλή πασάς και Λιδωρίκι

”Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω από τις ιστορίες που άκουσα από τον παππού μου για τον αγώνα του 1821 και το δικό μας τον Αθανάσιο Διάκο” μου είπε ο κύριος Θανάσης.

”Τα κορίτσια εδώ έπλεκαν διάφορα ζεστά ρούχα και ζύμωναν καρβέλια κι άλλα έβγαιναν με όπλο στα καραούλια. Μια μέρα πέρασε ο Διάκος από εδώ με τους δικούς του Ανέβηκε στον Αι λιά βρήκε έτοιμο ψητό έφαγε και γρήγορα έφυγε αφού είπε αυτά που έπρεπε.

Μετά από λίγο έφτασε ο ”Ιαβέρης΄΄ του. Ρώτησε ποιόν είχαν σε γεύμα και αυθόρμητα η γυναίκα του βοσκού είπε το όνομα.

Δυστυχώς  ο θυμός του ήταν τόσο μεγάλος.

Μετά πήγε στη Γκιόνα Θαύμασε τον Έλληνα που κυνηγούσε και του ζήτησε να του πιάσει έναν αετό για δώρο στον Αλή πασά.

”Δεν πιάνεται ο αετός” απάντησε ο Ρ. Όμως ο φοροεισπράκτορας επέμενε και περίμενε

”Προσέξτε τους επιζώντες της καταιγίδας γιατί έχουν γίνει τυφώνας, τίποτα δεν τους αγγίζει πια΄΄ είπε ο Ρ. και με μια κίνηση  που δεν περιγράφεται έπιασε δυο αετόπουλα.

Τα πήρε και τα πήγε στον Αλή.

”Δώσε γρόσια μωρέ και κάθε χρόνο να μου φέρνεις τέτοιο δώρο” είπε εκείνος.

Μια χρονιά έβαλε λόγια στον Αλή πως στο Λιδωρίκι ξεσηκώθηκαν.

Ο Αλή πασάς διέταξε να εξαφανίσουν το χωριό.

Η μόνη κατάλληλη μέρα ήταν το πανηγύρι 23 Αυγούστου.

Με απόλυτη μυστικότητα περικύκλωσαν το χωριό

Όμως το πανηγύρι ξεκίνησε από 22 το βράδυ παραμονή όπως όλα τα πανηγύρια.

Ένας Τούρκος που μπορεί να είχε αγαπήσει εκεί μπήκε στο χορό πρώτος και τραγουδούσε ένα παράξενο τραγούδι.

”Τι χορός που γένεται / τίποτα δε φαίνεται / το ταχιά τι θα γενεί / κι όταν έρθει το πρωί / το κακό που θα γενεί / τα κακάβια στο κεφάλι / τα παιδιά στην αμασχάλη”!

Δε σταματούσε το τραγούδι και το χορό καθόλου.

Μια γιαγιά μόνο κατάλαβε και πήρε τον Κωστή και τον Αλέξη τα εγγόνια της κι έφυγαν μακριά

Εκεί που έφτασαν έγινε το χωριό Κωσταλέξι.

Αχ αυτή η συζήτηση αχ! Πόσο θέλω να πάω πάλι απόψε στη μεγάλη πλατεία.

Ζωή Μπούζα