Η νεολαία έχει οράματα

Η νεολαία έχει πάρει το στραβό δρόμο και θα χαθεί μέσα στα απέραντα μονοπάτια της ανυπαρξίας. Πίστευε και δίδασκε ο Πλάτων, προσπαθώντας να την επαναφέρει σε σωστή πορεία.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και η ίδια αυτή νεολαία αναγεννημένη πολλές φορές δείχνει πως όχι μόνο δεν έχει απολεστεί, αλλά τουναντίον είναι πάντα ικανή να σηκώσει στις πλάτες της όλες τις αμαρτίες των προγόνων της. Και αφού τις καθαγιάσει να τις παραδώσει εξαγνισμένες στους επόμενους από αυτήν.

Μέσα από την τελευταία εκπαιδευτική αναταραχή, η νέα γενιά έδωσε το δικό της ελπιδοφόρο μήνυμα στους επικριτές της και κατέστησε σαφές ότι θέλει να ακούγεται η φωνή της. Τουλάχιστον όταν λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις που επηρεάζουν βαθιά τόσον αυτή όσον και τους μεταγενέστερους.

Είναι γνωστή μάλιστα η παλαιά ρήση που θέλει τον κάθε είδους ηγέτη, που οραματίζεται μακροπρόθεσμους στόχους, να στηρίζεται, πρώτα και πάνω απ’ όλα, αν θέλει να τους δει πραγματοποιούμενους, στο κτίσιμο σχολείων. Κάτι που περιλαμβάνει όχι μόνο τα οικοδομήματα και την επιστημονική κατάρτιση των διδασκόντων, αλλά και την αποδοχή κάθε θετικού προϊόντος ελεύθερης σκέψης και προοδευτικού νεωτερισμού.

Αυτό το λαμπρό, νεανικό και πηγαίο ξέσπασμα ενάντια σε όλους όσοι δεν πίστεψαν ποτέ στη ζωή τους σε κάτι καινούργιο. Που ήρθε σαν ένα αναμενόμενο καταλυτικό φυσικό φαινόμενο και καταδιώχθηκε ως αιρετικό από τις Αρχές, τμήμα γονέων και διδασκόντων. Είναι σε φαινομενική τροχιά καταστολής.

Όντας μη επαγγελματίες πολιτικοί, οι νεαροί αγωνιστές παλεύουν με ακλόνητα ντοκουμέντα και σοβαρές ιδέες, όλους αυτούς που από το ασφαλές σαλόνι του σπιτιού τους, την αναπαυτική πολυθρόνα του γραφείου τους η την πνιγηρή ατμόσφαιρα του καφενείου, διαδίδουν την ανυπαρξία και τον εκφυλισμό των παιδιών τους.

Το Κράτος αντί να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη και να βελτιώσει, όχι μόνο την Παιδεία αλλά και τους άλλους σοβαρά πάσχοντες, ευαίσθητους, τομείς της πολιτείας, όπως η απασχόληση και η κοινωνική προστασία.

Παρακολουθεί με απάθεια και μάλλον από μακριά, την προσωρινή, φυσική κούραση των νέων και δεν αφυπνίζεται στη θέα του καιγόμενου σπιτιού του.

Θεωρεί τον εαυτό του νικητή και καλύπτει το άρρωστο πρόσωπό του πίσω από μια γεμάτη κακία μάσκα αρχαίου σατύρου.

Δε βλέπει την ανεργία του 20%, όπως τη νιώθει μπροστά του, σαν τεράστιο αξεπέραστο εμπόδιο, ο μικρός μαθητής. Ούτε αισθάνεται την ανάγκη να εξομολογηθεί για τη σημερινή κατάντια της κοινωνίας και των θεσμών που αναγκαστικά θα παραδώσει σε αυτόν αύριο.

Οραματίζεται μόνο το δικό του εφήμερο παρόν μέσα από τη διατήρηση μιας χαώδους, χωρίς αρχή και τέλος, κατάστασης.

Ενώ γνωρίζει ότι μια συμφωνία για οριστική επίλυση των προβλημάτων είναι εφικτή και πως μέσα από κοινή πορεία δράσης θα προέκυπταν μόνιμες λύσεις. Δεν προχωρεί θετικά μπροστά. Με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η θέση όλων μας.