Η ζωή είναι πανέμορφη!
Η εποχή μας τρέχει πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που είναι δύσκολο να την προφτάσεις αν δεν έχεις ένα ρυθμό σαν το δικό της. Βέβαια υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν τη δική τους φιλοσοφία και αδυνατούν να βάλουν τον εαυτό τους στην κατηγορία αυτή. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί είναι σίγουροι πως ο προορισμός του ανθρώπου, δεν είναι ο ανταγωνισμός με τη φύση.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η αντιμετώπιση των πραγμάτων δεν πρέπει να γίνεται με όλα τα μέσα και πάση θυσία. Η ζωή έρχεται και παρέρχεται χωρίς να διακόπτεται η αθανασία της. Μόνο οι εφήμερες μεμονωμένες οντότητες φεύγουν. Άρα, αφού δεν μπορούμε να ανακόψουμε τη φορά της ζωής, ποιος ο λόγος να την ακολουθούμε κατά πόδας; Τι θα κερδίσουμε αν αναλώσουμε την ύπαρξή μας, των 70 ή 75 χρόνων, με θυσίες και απατηλά όνειρα;
Έχουν δίκιο οι ανατολικοί λαοί. Δεν είναι το κισμέτ και η προκατάληψη που τους αφήνει να ζουν για το σήμερα και να αφήνουν στην κρίση του Θεού το αύριο. Εξάλλου και η δική μας, Ελληνική, φιλοσοφία, κάπου εκεί έχει τις ρίζες της και με αυτά τα δεδομένα αρνείται να υποταχτεί στην υλιστική και ανώφελη επιδίωξη σκοπών και στόχων, που μοιάζουν με Χίμαιρες.
Είδαμε και αυτό το Καλοκαίρι, που μας χαιρέτησε καλοσυνάτα, ανθρώπους να φεύγουν για διακοπές και να ρωτούν στα ξενοδοχεία αν παρέχουν υπηρεσίες Ιντερνετ κλπ. Αντί δηλαδή να ρωτήσουν αν διαθέτουν καλά δωμάτια με θέα ή τι άλλες τυχόν διευκολύνσεις που θα τους ξεκούραζαν, ρωτούσαν για δουλειά και πως δεν θα μείνουν μακριά από τον υπολογιστή τους. Άλλοι αφήνουν παραγγελία στους συναδέλφους να τους κρατούν τις εφημερίδες για να ενημερωθούν όταν θα γυρίσουν πίσω! Παλαβοί είναι οι άνθρωποι ή μήπως έχουμε τρελαθεί εμείς οι φουκαράδες που, αν και παίρνουμε μισθούς πείνας, τραβάμε και κανένα δάνειο για να περάσουμε καλύτερα και δεν στερούμαστε τίποτα;
Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει δίπλα στην πισίνα, για όσους έχουν τα βαλάντια, κάτω από τις ομπρέλες, εκεί που υποτίθεται πως πρέπει να υπάρχει το αναψυκτικό ή το παγωτό και η κατάλληλη κεφάτη παρέα, να βρίσκεται η οθόνη, το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, το κινητό, που δεν σταματά να κτυπά, και η κακόκεφη παρουσία του «αδειούχου».
Οι ψυχολόγοι τραβούν τα μαλλιά τους με τη νέα αυτή μόδα που συνδυάζει δουλειά και υποτιθέμενη ξεκούραση. Και πόσο θα αναρρώνει κανείς μετά το ετήσιο εργασιακό στρες όταν το παίρνει μαζί του; Καταστάσεις που δεν θυμίζουν σε τίποτα άνθρωπο, ξετυλίγονται καθημερινά και μας εκπλήσσουν. Πόσο όμως φυσιολογικά είναι όλα αυτά; Ο εγκέφαλος συντρίβεται και απαξιώνεται δίχως την παραμικρή αντίδραση. Και τι να πει ο φουκαράς ο υπάλληλος στο αφεντικό για την κατάντια του, όταν και το ίδιο το αφεντικό ζει μέσα στην παράνοια και χρησιμοποιεί, ακόμα και αυτοκίνητο που θυμίζει ΖΕΠΕΛΙΝ;
Είναι δύσκολο στη σύλληψη όλο αυτό το σκηνικό. Υπάρχει όμως, και όσο περνούν τα χρόνια, το πρόβλημα θα γίνεται εντονότερο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο εργοδότης σού δίνει δουλειά για το σπίτι, σε λιγάκι θα αναγκάζεσαι να δουλεύεις και στις διακοπές. Εξάλλου εκεί πηγαίνουν τα πράγματα. Μήπως η λεγόμενη τηλεεργασία είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι μια εφεύρεση των εργοδοτών για να πληρώνουν λιγότερο και να έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Εγώ πάντως έχω μείνει με τις παλιές καλές συνήθειες. Φεύγοντας από τη δουλειά δεν έχω τίποτα πάνω μου, που να μου τη θυμίζει. Ξέρω πως την άλλη μέρα πάλι στα ίδια θα είμαι και αυτό δεν με αφήνει να την κρατώ κατάσαρκα πάνω μου όλο το εικοσιτετράωρο. Το ξομολογούμαι και αμαρτία δεν έχω! Άστε που πιστεύω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί μου, το βλέπω στα λιγωμένα μάτια τους, όταν με ρωτούν πως περνώ μακριά από τη δουλειά. Είναι κρίμα να φεύγει η ζωή μας και μεις να μένουμε με την εντύπωση ότι πήγε στράφι. Ας τη ζήσουμε βρε παιδιά ως Έλληνες!