Το παραμυθάκι της Φωνής

Ο σοφός παππούς μας

”Οι άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα, απλά χαλάνε τη ζωή τους”. έλεγε ο σοφός παππούς στο παλιό σχολείο που έγινε μουσείο στη Μουσουνίτσα.

”Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κρατάς τα μάτια σου ανοικτά”; ρώτησε ένας φίλος του.

”Δύσκολο είναι για τους παππούδες που δεν μπορούν να κινηθούν, για τους νέους είναι όλη τους η ζωή” ανταπάντησε ο παππούς μελαγχολικά.

”Αυτή είναι η ιστορία μας. Οι προπαππούδες μας τα πέρασαν όλα, οι παππούδες μας μπόρεσαν ν’ αλλάξουν, οι γονείς μας έχτισαν το μέλλον, και πρέπει να συνεχίσουμε αυτό που αρχίσαν” συμπλήρωσε σοβαρά ένας ακόμα κύριος.

”Να θυμόμαστε το παρελθόν αλλά δεν επιστρέφει πίσω” είπε χαμηλόφωνα μια φίλη μας.

”Κάποτε είχα την επιθυμία να αγοράσω ένα σπίτι, αλλά δεν μπόρεσα. Τώρα μπορώ ν’ αγοράσω μια κατσίκα, αλλά δεν έχω καμία επιθυμία.

Ας πούμε λοιπόν ότι οι δυνατότητές μας πάντα ταιριάζουν με τις επιθυμίες μας” έλεγε αναστενάζοντας μια  κυρία δίπλα.

”Στο παλιό σχολείο που ’γινε μουσείο / αλήθειες λέγονται πολλές / κι αν έχεις ανοικτά τα μάτια της ψυχής / σοφότερος φαντάζεις

Κοιτάζοντας την πανσέληνο άκουσα τον παππού να λέει

”όσο σε βοηθά η νύχτα κι η αυγή / σα να χεις μάνα κι αδελφή”!

”Τυχεροί αυτοί που έχουν! Τυχεροί! Σκέφτηκα.

Ζωή Μπούζα