«Το Ρολόι «έβλεπε» στη θάλασσα…»

«Για να πας στον Πειραιά έπρεπε να «περάσεις» από το Ρολόι» θυμάται ο Τάκης Τζαμαργιάς. «Μιλώντας κανείς για το Ρολόι, μιλάει για τον Πειραιά. Ήταν σημείο αναφοράς. Το Ρολόι και το Δημοτικό Θέατρο. Αυτά ήταν. Όχι μόνο για τους Πειραιώτες και όλους όσοι κατοικούσαν στις συνοικίες πέριξ του Πειραιά, αλλά και για τους μετανάστες, τους νησιώτες που έφταναν με το καράβι στο λιμάνι του Πειραιά, την εργατιά… Ήταν τόσο «διάσημο» ώστε το βρίσκουμε ακόμη και σε τραγούδια οπερέτας…».

«Το πατρικό μου ήταν στο Κερατσίνι, όμως «όλα» ήταν στον Πειραιά. Εκεί γίνονταν οι συναντήσεις, εκεί ήταν η διασκέδαση, η ζωή… Ο παππούς μου είχε πάγκο στη ψαραγορά -πάντα θα θυμάμαι εκείνον τον μαρμάρινο πάγκο- με έπαιρνε η γιαγιά μου και πηγαίναμε να δούμε τον παππού…».

«… Ήμουν οκτώ χρονών όταν γκρεμίστηκε το Ρολόι. Ήταν διαγώνια απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας. «Έβλεπε» στη θάλασσα, μας κοιτούσε και το κοιτούσαμε. Ήσουν στο καραβάκι που ερχόταν από την Αίγινα κι έβλεπες το Ρολόι… Οι μνήμες που έχω είναι θολές. Αλλά στο ισόγειο του Ρολογιού, είχε ένα παλιό, ωραίο καφενείο-ζαχαροπλαστείο, κι αυτό το θυμάμαι καθαρά. Πολύ ζωντανό, πάντα γεμάτο κόσμο, συντροφιές… Στη θέση που βρισκόταν το Ρολόι δεν υπάρχει πια παρά ο δρόμος…