Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αφήστε με να ζήσω σαν Έλληνας

Στο μετρό της Νέας Υόρκης, αρκετά κάτω από το έδαφος, μακριά από τον ήλιο, ένα απλό γκράφιτι πάνω στον τοίχο, μας θυμίζει: «Αν η ζωή είναι μια φορά, αφήστε με να ζήσω σαν Έλληνας». Κανείς δεν αντίκρισε ποτέ αυτόν τον ανώνυμο Νεοϋορκέζο που μέσα στα σπλάχνα της γης, αναλογίστηκε τη φθαρτότητα της κοινωνίας του και μακάρισε τους κατοίκους μιας μακρινής και μικρής χώρας, που ονομάζεται Ελλάδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει την Ελλάδα, να ξέρει δηλαδή ότι εδώ υπάρχει μια ξεχωριστή αντίληψη για τη ζωή. Πρέπει να είναι ένας από αυτούς που η τύχη το θέλησε να περιφέρει τα βήματά του στα ανήλιαγα μπουντρούμια του σύγχρονου πολιτισμού. Κάπου εκεί ανάμεσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα που τα κάνει όλα μαύρα έγγραψε με συγκίνηση αυτά τα λόγια και πιθανώς να έβαλε και πάλι, νοερά, τον εαυτό του κάτω από τον γαλανό ουρανό της Ελλάδας.

Από τα χρόνια που περνούν, κάτι ξεχωρίζει, κάτι μένει κάθε φορά για να θυμίζει ότι, σ’ αυτή τη γη έχουν διαγράψει πορεία και πνεύματα, που σκέφτηκαν διαφορετικά. Που δεν πίστεψαν, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, στην ύλη και τη δύναμη του χρήματος, και της εξουσίας, που διαλογιζόντουσαν περπατώντας ξυπόλητοι και ασκεπείς, ανεξάρτητα από τις κλιματολογικές συνθήκες. Ότι δηλαδή κάποτε υπήρξαν ιερά τέρατα, με προσωπικότητα, που δεν προσεγγίζεται από τις σημερινές «διάνοιες». «Μη μου στερείς ότι δεν μπορείς να μου δώσεις». Είχε πει ο φιλόσοφος Διογένης στον παντοδύναμο βασιλιά της Μακεδονίας. Και ο βασιλιάς είχε θαυμάσει την Τόλμη της Σοφίας και την Εγκράτεια της Ψυχής.

Τα επιστημονικά επιτεύγματα αν και έφεραν τον άνθρωπο να περπατά στο διάστημα, να εκπορθεί τη Σελήνη, να κατασκευάζει ανθρώπους «ανταλακτικά», και να κατασκοπεύει διαρκώς το άπειρο, δεν κατόρθωσαν να περάσουν μπροστά από τη σκέψη και τη φαντασία των ποιητών, το δάκρυ και τη χαρά των ερωτευμένων, την κοφτερή σκέψη των αρχαίων Ελλήνων και την ταπεινή προσευχή των πρώτων Χριστιανών.

Η αλαζονεία της δύναμης εξαπλώνεται, επιδεικτικά, παντού και πιέζει κάθε αδύναμο ον. Και είναι αυτή η ίδια αιτία που οδήγησε τόσες κραταιές αυτοκρατορίες στη φθορά και την αυτοκαταστροφή. Ότι κι αν ειπώθηκε από επιφανείς προσωπικότητες για το Ελληνικό ιδεώδες, όσο κι αν ήρθαν στην επιφάνεια, προς ίδιον όφελος, από φιλοσοφίζοντες, άκρατους μηδενιστές, εδάφια αρχαίων Ελλήνων, ιστορικών, ποιητών και συγγραφέων. Τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με το πηγαίο, άδολο γκράφιτι, κάποιου ή κάποιων, που μέσα στην απάνθρωπη παγωνιά της απρόσωπης μεγαλούπολης, φαντάστηκαν και οραματίστηκαν το θείο πρόσωπο των Ελλήνων. Άνθρωποι που πεθύμησαν να βρεθούν κάτω από το γαλανό ουρανό και να πιάσουν το κύμα που ανέκαθεν συντροφεύει τη ζωή των κατοίκων αυτής της, ονειρεμένης γιαυτούς, χώρας, έχουν ακόμα ζωντανή ψυχή και ας μην φαίνεται απ’ τον καθένα.

Οι ισχυροί, από τη μια μεριά, διαθέτουν υπέρογκα ποσά για την απόκτηση έργων αμφίβολης τέχνης και από την άλλη καταστρέφουν, χωρίς οίκτο, ιερά και όσια, που κράτησαν αμόλυντους τους πολιτισμούς και έγραψαν πραγματική ιστορία. Η ευλάβεια δεν έλειψε ποτέ από τον ιερό αυτό τόπο, που λέγεται Ελλάδα, και το άδικο δεν καρποφόρησε για πολύ. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες, η αύρα του Ελληνικού πνεύματος, ακόμα και σήμερα, εγείρει τις συνειδήσεις και αναβαπτίζει καθημερινά, το σημερινό φθαρμένο κόσμο.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *