ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ

Μετά από μια τελευταία γρήγορη απόδραση του τριημέρου, συνειδητοποίησα ότι γυρίσαμε όλοι απότομα στην καθημερινότητά μας. Το μυαλό είναι ακόμα αλλού, το σώμα όμως επιβάλλεται να βρίσκεται εδώ, στο πόστο του.

Παρά τις δυσκολίες του καλοκαιριού που ζήσαμε, ακούσαμε και βιώσαμε, κάποιοι βαθιά στο πετσί μας, έχουμε λίγο πολύ όλοι μια γλυκιά ανάμνηση και αίσθηση. Ή ίσως θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε όλη αυτή τη θύμηση, για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που έρχονται.

Το πρώτο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι να είμαστε και να παραμείνουμε υγιείς. Μετά από αυτό να είμαστε με ανθρώπους που θέλουμε όχι μόνο στις διακοπές αλλά και μετέπειτα. Τώρα θέλουμε δε θέλουμε ο καθένας το ξέρει καλύτερα. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο, περίεργο, αλλά αυτό βγαίνει σαν αποτέλεσμα.

Όμως ας το πάρουμε λίγο πιο γλυκά και όμορφα. Έχει βουίξει ο τόπος απ’ τα σόσιαλ, περιοδικά, ακόμα και ειδήσεις κάθε είδους διασκέδασης επωνύμων ή και όχι τόσο γνωστών. Η χλιδή, τα νησιά, τα χαμόγελα, οι πόζες, τα φιλιά και οι όρκοι που όμως διαρκούν όσο το κλικ της μηχανής. Μετά το φλας, σιωπή, όπως έλεγε και κάποιος στίχος.

Δύσκολο ακούγεται αλλά φοβάμαι ότι κάπως έτσι λειτουργεί πια. Και δεν έχει να κάνει μόνο με διάσημους. Αλλά και όλους εμάς. Τους «κοινούς θνητούς». Τη μια στιγμή βλέπεις αγκαλιές και χαμόγελα, και την άλλη στιγμή, τίτλοι τέλους. Είτε μέσω αναγγελίας με υπογραφή δικηγόρου, εάν είναι γνωστό πρόσωπο, είτε το μην τον ξαναείδατε στα απλά δικά μας μονοπάτια. Όσο πιο ‘κουλ’ ή ‘ιν’ είναι κάποιος, τόσο πιο άφαντος σαν να μην πέρασε ποτέ, γίνεται. Είναι η τελευταία λέξη της μόδας πια.

Γιατί αυτό άραγε; Τι κρύβει όλο αυτό; Ανασφάλεια; Φόβο; Μην εκτεθώ; Μη με αφήσει ο άλλος πρώτος; Μη μείνω μόνος; Να δώσω χρόνο στον άλλο ή σε μένα πρώτα; Νομίζω ότι μας αφορά όλους, και όχι μόνο τους «σελέμπρυτις» για τον εξεζητημένο τρόπο ζωής και το πώς ταιριάζουν μεταξύ τους. Στο σώμα, στα μάτια, στο χρώμα μαγιό; Κάπως έτσι..

Βλέπω ότι οι σχέσεις επί της ουσίας δεν υπάρχουν. Βάζουν τίτλους και ταμπλέτες πάνω σε τίποτα. Κάποιοι μάλιστα ζορίζονται στο άκουσμα και μόνο της λέξης. Ότι χάνουν κάτι απ’ την ελευθερία τους ή της ζωής που τους αρέσει να κάνουν λες και είναι ακόμη έφηβοι.

Μετά υπάρχει το άγχος. Θα μείνω μόνη, μόνος; Τα χρόνια περνάνε χωρίς κάτι σταθερό και μόνιμο, πέφτοντας με τα μούτρα στον πρώτο τυχόντα.

Οι περισσότεροι λοιπόν βρίσκονται από ανάγκη ή λόγω συνθηκών, αφού με το που γίνει η απαθανάτιση της στιγμής, τραβιέται ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο και τις δικές του ανάγκες. Οι γυναίκες δεν είναι πια το ίδιο. Έχει αλλάξει το μοντέλο πια, και οι άντρες διεκδικούν οτιδήποτε λαμπερό ή ομορφότερο τους τραβήξει την προσοχή.

Πολλά τα πρότυπα, πολλές οι επιρροές, περισσότερες ανασφάλειες και φοβίες. Πράγματα που κρύβαμε σαν το θησαυρό, που όμως είναι κάρβουνο και έχει κάψει την ψυχή μας.

Ψάχνουμε πάντα κάποιου είδους επιβεβαίωση που από κει που μας δίνεται δε μας αρέσει, γιατί ψάχνουμε το κάτι άλλο, το κάτι παραπάνω. Καινούριο, ιδανικό που στην καλύτερη περίπτωση ουτοπικό, θα το χαρακτήριζα. Απωθημένα και συμπεριφορές που κουβαλάμε πάντα, σε ένα ξέσπασμα ή έναν εγκλεισμό, γίνονται έκρηξη και όποιον πάρει…

Το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας φταίει. Δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε πρώτα από μας τους ίδιους. Εάν δεν ασχοληθούμε πραγματικά!

Εάν δεν γράψουμε σε ένα χαρτί, τι είναι αυτά που θέλουμε; Και όχι το τι δεν θέλουμε, το αποτέλεσμα θα είναι μάλλον χειρότερο.

Όλα γυρνάνε πάνω μας. Σαν ένας καθρέφτης, που δεν μπορείς να κρυφτείς, όχι μόνο απ’ τους γύρω σου, αλλά ούτε απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μήπως ήρθε η ώρα της αλήθειας μας; Της ζωής που έχουμε και όχι αυτής που θα θέλαμε σαν κάτι το ιδιαίτερο; Μήπως να δούμε τη σχέση πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τις εφήμερες;

Πολλά τα ερωτήματα και οι απαντήσεις, μοναδικές για τον καθένα!

Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε. Συνεπώς αυτούς που έχουμε δίπλα μας, πρέπει να αξίζουν τον κόπο. Όχι γιατί είναι το άλλο μας μισό. Αλλά γιατί μας κάνουν ολόκληρους ανθρώπους!

Καλή επάνοδο σε όλους μας!

Σοφία Μπουρή