Δώσμου το χέρι

Δώσμου τὸ χέρι σφίξε με, ἀγάπη μου προχώρα

μαζὺ τὸν δρόμο πήραμε, μαζὺ τὴν ἀνηφόρα.

Άσ’ την καρδιά σου νὰ σκιρτᾶ, ὡραία ποὺ ’ν’ ἡ ἀγάπη

δίδυμες γίναμε ψυχές, κανεὶς δὲν μᾶς χωρίζει.

Στοῦ δειλινοῦ τὸ φέγγισμα, καίγομαι σὰν λαμπάδα.

Γεῖρε στὸ στῆθος μου ξανά, ἂσ’ τὰ μαλλιὰ στ’ ἀγέρι.

Στὸ μάγουλο τὸ ἄγγιγμα τοῦ βλέφαρου ἀνάβει,

φωτιὲς ποὺ καῖν’ τὸ σύννεφο, τὴν φύση πυρπολᾶνε.

Εἶν’ ἡ ἀγάπη μούδιασμα, τυφῶνας, καταιγίδα,

δώσμου τὸ χέρι σφίξε με, μὴν σταματᾶς προχώρα,

μαζὺ τὸν δρόμο πήραμε, ἀγάπη μου προχώρα.

Γιάννης Σ. Γκανάσος

Ἀφιερωμένο στὴν γυναῖκα μου Πολυξένη

Χρόνια Πολλά.

Εἴθε νὰ ἀλληλοδιαδέχονται οἱ ἐπέτειοι τῶν γενεθλίων καὶ νὰ μᾶς βρίσκουν εὐτυχισμένους μὲ ἀσίγαστο ἔρωτα καὶ εἰλικρινῆ ἀγάπη. Ρωστοὺς στὸ σῶμα – ὅσο ἡ φύση καὶ ὁ ἀδυσώπητος χρόνος τὸ ἐπιτρέπει – ἀλληλένδετους στὴν καρδιά, γαλήνιους στὴν ψυχὴ καὶ νηφάλιους στὸ πνεῦμα.