Λογιωτατόπουλος Φίλιππος

Απόγνωση

Άκουσέ με, άκουσέ με, έχω τόσα να σου πω,

μες τις σκέψεις μου υπάρχεις, αφού πάντα σ’ αγαπώ.

Ένα τίποτα είναι ο κόσμος, αφού ζούμε χωριστά

πως αντέχω να μην σ’ έχω μάτια μου ζωγραφιστά.

Η απόγνωση διαβάζει το βιβλίο της σιωπής

κι έτσι δίχως να μιλήσεις ξέρω πάντα τι θα πεις.

Είσαι αντίλαλος της νύχτας και της μέρας αντηλιά

μα εγώ θα θελα να ’σαι της αλήθειας μου αγκαλιά.

Άκουσέ με, άκουσέ με, θέλω ετούτο να σου πω,

τον εαυτό σου να προσέχεις, γιατί τόσο σ’ αγαπώ.

Κι αν δεν είμαστε παρέα στις λεωφόρους της ζωής,

ας τρεφόμαστε απ’ το Μάννα της αιώνιας πνοής.

Είσαι θάλασσα, είμαι ναύτης, είσαι πίνακας φωτός,

γιατί όμως απ’ την γη σου εγώ να ’μαι πάντα εκτός;

Γιατί τάχα να μην ζούμε με αγάπη και χαρά,

πιο βαρύ μας πεπρωμένο, κόβει τα χρυσά φτερά;