Να ξαναγίνουμε άνθρωποι

Τελικά… δεν ξέρω αν γεννήθηκα σε λάθος εποχή… Ή αρνούμαι να ακολουθήσω την πραγματικότητα…

Μάλλον η εποχή δεν ήταν λάθος η εξέλιξη ήταν…

Φωνάζεις βοήθεια και δεν ακούει κανείς (κάνει πως δεν ακούει…)

Πέφτεις κάτω και δεν υπάρχει κανείς να σε σηκώσει… το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να κοιτάξει λοξά και να προσπεράσει…

Τώρα όλες οι πόρτες είναι κλειστές παράθυρα αμπαρωμένα πνίγεσαι τις νύχτες χωρίς μια χαραμάδα ανοιχτή για οξυγόνο…

Στις ειδήσεις δεν υπάρχουν νέα πια μόνο σκληρή καθημερινότητα…

Βία… φόνοι… βιασμοί ψυχικοί και σωματικοί… πανδημιες… Τίποτα αισιόδοξο… (κύριοι) κουστουμάτοι και (κυρίες) με ταγέρ που σκορπούν μόνο πανικό στις ψυχές μας… στα χαζοκούτια και σε φτωχά αρθράκια στα social media… για κάποια click.

Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει όλο αυτό και να γυρίσουμε στις όμορφες εποχές….

Στις εποχές που ήμασταν το πιο απλό: ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Πως γίνεται να το ξεχάσαμε…

Το χρωστάμε σε εμάς και πάνω απ’ ολα στα παιδιά μας!

Χαρά Στάγκαλη