Οι υποκλίσεις των μυρμηγκιών.Στον γίγαντα Μίκη
Τον ράντισαν με χημικά! Προσπάθησαν να τον ποτίσουν χολή, λέγοντας ότι… ”τα `χει χαμένα”! Τον αποκάλεσαν συνοδοιπόρο των φασιστών! Προσπάθησαν να τον αγνοήσουν με τη σιωπή τους! Όμως…
Όπως σε όλα τα ζώα, το ένστικτο της επιβίωσης υπερτερεί του όποιου άλλου ενστίκτου έτσι, ενστικτωδώς, αντέδρασε και όλο αυτό το σκυλολόι του πουλημένου ”πολιτικού” κατεστημένου, που σήμερα τον ”υμνεί” και τον ”υπερυψώνει”!
Γιατί; Διότι…
Τον τελευταίο καιρό είχαν αρχίσει να… υποψιάζονται την καυτή ανάσα του στο σβέρκο τους, όλο και πιο συχνά, όσο υπέθεταν ότι πλησιάζει η ώρα της ”αναχώρησής” του, κάτι που τους στοίχειωνε τις νύχτες τους!
Μιας ”αναχώρησης” που την έτρεμαν!
Γι` αυτό προσπάθησαν να χτίσουν το άλλοθί τους, συμμετέχοντας σε τιμητικές παλλαϊκές εκδηλώσεις προς τιμή του και στήνοντας… υποκλίσεις και ”τιμές”, λες και ο γίγαντας Μίκης μπορούσε, από το ύψος του, να ξεχωρίσει τις υποκλίσεις των μυρμηγκιών!
Υστερόβουλα και τρεμάμενα ανθρωπάρια, έμπλεα από το φόβο του μύθου-γίγαντα που θα άφηνε πίσω του με το θάνατό του, έτρεχαν να ξεπλυθούν από τα ανομήματά τους πριν τη στερνή ώρα!
Και η ώρα αυτή έφτασε!
Τον τρέμουν περισσότερο από τον καιρό που ήταν εν ζωή!
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να ψάξουν να βρουν τρόπους να αποφύγουν τη σκιά του, που τους βαραίνει θανατερά!
Και ”ω, του θαύματος” ανακάλυψαν την… ”τελευταία του επιθυμία” τάχα!
Να γίνει η εκφορά του μακριά από την Αθήνα!
Γιατί ο λαός που τον λάτρεψε και τον σήκωσε στα ουράνια, πριν ακόμα αναχωρήσει για εκεί, θα διατράνωνε, συνοδεύοντάς τον, τη βροντερή λαλιά, ότι… ”τούτο το χώμα είναι δικό του και δικό μας”!
Να αφήσουν λοιπόν τις δακρύβρεχτες δηλώσεις και ανακοινώσεις και ας αναλογιστούν ότι με το δίκιο (τους) τον κυνήγησαν, τον βασάνισαν, τον εκτόπισαν, τον φυλάκισαν, τον εξόρισαν και τον μίσησαν!
Γιατί ήταν ο διώκτης τους και ο εισαγγελέας που τους καταδίωκε μια ολόκληρη ζωή!
Ακόμα πιο δίκαια τον τρέμουν τώρα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι πλέον δεν κρατάει τη μπαγκέτα του μαέστρου αλλά τη ρομφαία αρχαγγέλου!
Γιατί ξέρουν ότι… Κάτω από το χώμα… μες στα σταυρωμένα χέρια του… κρατάει της καμπάνας το σκοινί… προσμένοντας την ώρα… να σημάνει την ανάσταση!
Σπύρος Κορέας