Σχολικές αναμνήσεις.Ξαναπηγαίνουμε στο σχολείο

Τα σχολικά μας χρόνια μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Βλέποντας τους μαθητές τού σήμερα να ετοιμάζονται για τα θρανία, θυμόμαστε και εμείς τις δικές μας ετοιμασίες της επιστροφής στο σχολείο κάθε Σεπτέμβρη.

Τα συναισθήματα τότε ήταν ανάμεικτα. Λίγο η θλίψη που τελείωσε το καλοκαίρι, το άγχος ποιος δάσκαλος ή δασκάλα θα μας λάχει εκείνη τη χρονιά; Θα ήταν η καλή κυρία Μαργαρίτα, ή κάποιος άλλος αυστηρός; Και δωσ’ του τα τηλέφωνα με τους φίλους για τον σχολικό εξοπλισμό:

– “Θα πάρεις καινούρια σάκα φέτος;”

– “Ναι, θα πάμε αύριο για σχολικά.”

– “Eσύ;”

– “Θα δεις!”

Αχ, αυτό το μαγικό ταξίδι στο μαγαζί με τα σχολικά είδη! Με πόσο ενθουσιασμό και προσμονή το περιμέναμε! Η σχολική σάκα ήταν βέβαια μεγάλη υπόθεση. Από τις σάκες υπερπαραγωγή των πρώτων τάξεων του δημοτικού μέχρι τα ατημέλητα σακίδια με τις κονκάρδες του γυμνασίου και του Λυκείου, το ταξίδι ήταν μεγάλο!

Κομβική, ειδικά για τους μικρότερους, και η επιλογή της κασετίνας. Εκείνες οι φουτουριστικές με τα μαγνητικά πορτάκια είχαν κάτι τόσο δα κουμπάκια που αν τα πατούσες εκτοξεύονταν συρτάρια που βάζαμε μέσα τη γόμα, τους συνδετήρες, την ξύστρα, τα μολύβια και τα στυλό μας. Ειδικά για τα κορίτσια, τα στυλό ήταν σωστή υπερπαραγωγή! Χρωματιστά, φωσφοριζέ, μαγικά που σβήνουν, στυλό με πολλές μύτες… Ήθελες ένα ολόκληρο απόγευμα για να διαλέξεις με τι θα εξοπλιστείς.

Πιο παλιά αντί για στυλό είχαμε τις πένες και τα μελανοδοχεία με τα στυπόχαρτα για να μην μουτζουρώνονται τα γράμματα. Τότε το γράψιμο ήταν επιστήμη, ειδικά στο μάθημα της καλλιγραφίας με τα ειδικά τετράδια. Ήταν βλέπετε τα χρόνια που ότι μαθαίναμε ήταν ουσιαστικό και ανεξίτηλα τυπωμένο στη μνήμη μας.

Και φυσικά υπήρχαν οι τελευταίες “πινελιές” που έκλεβαν την παράσταση . Η ευρηματική ξύστρα – τηλεόραση ή γραφομηχανή ή βαρελάκι ή ακόμα και αναψυκτικό. Οι λαστιχένιες γόμες σε σχήματα από διάφορα ζωάκια ή αγαπημένους κινηματογραφικούς ήρωες. Οι ετικέτες για τα βιβλία, με χαρακτήρες από καρτούν και ταινίες, διάσημους ποδοσφαιριστές και ό,τι άλλο ήταν στη μόδα κάθε χρονιά.

Κάπως έτσι έφτανε η μέρα για το πρώτο σχολικό κουδούνι με φίλους να ανταλλάσουν αγουροξυπνημένα χαμόγελα και να διηγούνται με ενθουσιασμό τις καλοκαιρινές τους περιπέτειες. Ένα αντίο στη μαμά πριν μπούμε στις τάξεις, που μας χαιρετάει, αφήνοντάς μας από το χέρι της στην πόρτα του σχολείου, ενώ μας υπενθύμιζε: “Σου έχω βάλει το τοστάκι στο τσαντάκι” ή ότι θέλεις να το πάρεις από την κυρά Τούλα (την κυρία που καθάριζε το σχολείο και για μισθό είχε ότι έβγαζε από ο μικρό της κυλικείΟ).

Όλα στη θέση τους. Έτοιμα για μια νέα αρχή…