Αφιέρωμα.Ο Μακαριστός π. Γεώργιος Δημητριάδης Ο Άγιος του Περάματος 1956 – 1969 Προϊστάμενος Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου

Μέχρι σήμερα που έχουν περάσει 26 χρόνια από την μετάστασιν του μακαριστού παπά Γιώργη Δημηριάδη, αναπολώ στην μνήμη μου τα έργα και τις ημέρες του ακέραιου, πράου και ταπεινού εκείνου λευΐτη.

Εκείνου το παράδειγμα Χριστιανικής, φιλανθρωπικής πολιτικής προς τον πάσχοντα συνάνθρωπον, που μεγάλη ωφέλεια ελάμβανον συνεχώς και ευρύτατα οι πολίτες του Περάματος.

Λέγει η Γραφή: «Κατά τον κριτήν του λαού ούτως και οι λειτουργοί αυτού και κατά τον ηγούμενον της πόλεως, οι κατοικούντες εν αυτή».

Και όταν δεν υπάρχει – όπως τώρα κατά τω πλείστω, πνεύμα Χριστιανικής αγάπης – ουδέποτε θα λείψουν οι δικαιολογίες, με τις οποίες δήθεν σκεπάζουν πολλοί την έλλειψη της αγάπης και της ευσπλαχνίας.

Μου ’λεγε ο παπά Γιώργης στις συζητήσεις μας στην ταπεινή του οικία 1967 1968.

-Μα πάτερ Γεώργιε έχουμε στην πόλη μας πολλούς επιφανείς παράγοντες και μάλιστα οικονομικά καλοστεκούμενους.

-Έχουμε; Τι έχουμε, αγαπητέ μου Χαράλαμπε. Ελάχιστους έχουμε, μετρημένους στα δάκτυλα της μιας χειρός. Και αυτά μάλιστα λειψά.

-Μα πάτερ, μήπως ο τρόπος προσεγγίσεως…

-Όχι, όχι δεν έχει να κάνε ο τρόπος, άλλο είναι…

-Ποιό;

-Αυτοί που εννοείς, δεν έχουν αξία κατά τον Χριστό. Όπως τα πλατειά και άφθονα φύλλα δεν αρκούν να δώσουν σ’ ένα δένδρο αξία, όταν δεν κάνει και καρπούς, έτσι και αυτοί έχουν άκαρπα αισθήματα. Έκρυψαν το τάλαντο που τους έδωσε ο Χριστός και για αυτό θα δώσουν λόγο.

-Μα εγώ τους βλέπω να εκκλησιάζονται σχεδόν κάθε Κυριακή και στον Άη Νικόλα και στον Άη Γιώργη.

-Χαράλαμπε, ξεκάθαρα το λέει το Άγιο Πνεύμα, στην επιστολή του Αποστόλου Ιακώβου.

«Χωρίς αγάπη προς τον πάσχοντα και έχοντα ανάγκη συνάνθρωπό μας, η φαινομελογική πίστη που δεν έχει έργα, είναι νεκρά».

Πάνω σ’ αυτό το ακρογωνιαίο αγκωνάρι των εντολών του Κυρίου εστηρίζετο το μεγάλο σε αριθμό και πλούσιο σε παροχές, φιλανθρωπικό έργο του. Από το 1955 που ετοποθετήθηκε στον Άγιο Νικόλαο. Πρόσφερε στο πτωχό και βασανισμένο ποίμνιον. Με όλους τους ευλογημένους τρόπους, δίκαια και με τάξη, συνεχώς και ακούραστα, λέγοντας συχνά: «Αυτά είναι μικρό μέρος της Χριστιανικής Φιλανθρωπίας. Δεν είμαι όμως μόνος. Πολλοί, και άνδρες και γυναίκες, συμβάλλουν στο Θεάρεστο έργο». Τα πρώτα συσσίτια του Περάματος εγένοντο υπ’ αυτού.

Όταν πάλι ερχόμενο το πλήρωμα του χρόνου, εκ μέρους των κρατούντων της χούντας, να υποστεί πιέσεις και στην απάντησή τους να νουθετήσει το εκκλησίασμα κατά πως ήθελαν, ζητώντας του:

-Πείσε τους πολίτες!!

Απάντησε θαρρετά:

-Διδαχτήκαμε να αποδίδουμε στις αρχές και εξουσίες που υπάρχουν με την ανοχή του Θεού τιμή όση δεν μας ζημιώνει (Χριστιανικά).

Το ποίμνιο όμως ης εκκλησίας του αγίου Νικολάου δεν έχει κανένα δικαίωμα ν’ ακούσει την απολογία σας.

-Ναι, αλλά είναι και μέλη της πολιτείας.

-Αυτό δεν ενδιαφέρει εμένα. Είναι δική σας δουλειά!!

-Εμείς όμως κυβερνάμε και διατάσσουμε παπά μου.

-(Κουνώντας την κεφαλή). Γλιστρήσαμε λόγω ασεβείας από τα καλύτερα στα χειρότερα και κυβερνώμεθα υπό τα όπλα!!

-Μη μας αναγκάζετε να υποστείτε χαλεπά πράγματα.

-Απεναντίας όμως μας αρέσει από τα χαλεπά ν’ ανεβαίνουμε στα δίκαια. Και κατέληξε κλείνοντας τη συζήτηση.

«Μη πεποίθατε επί άρχοντας και υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία. Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» λέγει η Γραφή.

Αυτό ήταν. Σε λίγε μέρες ο παπά Γιώργης μας μετετέθη (δυσμενής μετάθεσις) από τον ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, δηλαδή από μάχιμον, ενεργόν υπηρεσία στην άκαπνον γραμματείαν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Ο Θεός όμως ηυδόκησε να συνεχιστεί το έργο του, τοποθετήσας τον άξιον διάδοχον πατέρα Χρήστο Παυλάκο 1969.

Εις τα ολίγα ενάντια – πως άλλωστε και οι μέγιστοι των Αγίων φέρουν κηλίδας – μνείαν ποιούμεν της καθόδου αυτού εις τα δημοτικάς εκλογάς του 1986, όπου εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος. Ακόμη εις την χρήσιν του ονόματός του προς πολιτική υποστήριξιν εις τα δημοτικάς εκλογάς του 1974 με το σύνθημα: «Μικές Δημητριάδης, ο αδελφός του παπά Γιώργη, υποψήφιος Δήμαρχος» όστις και εξελέγη.

Τούτο θεωρούμε εγένετο λόγω έλξεως αριστερών τινών του καναπέ αλλά και της εις αυτόν παραμενούσης μικράς έστω νομικοπολιτικής αντιλήψεως.

Αλλά πολλοί των πολιτών, μη ιδόντες και μη νοήσαντες στην διάνοιά τους, ότι η Χάρις και το Έλεος του Κυρίου  δίδεται εις τους εκλεκτούς Του και επισκοπή εργασίας εις την υπεράσπισιν του λαού Του, αντιλέγουν δυσμενώς.

Αντιπαρήρχετο με καλοσύνη και πραότητα πιστεύοντας: «Άνθρωποι σκλαβωμένοι στην περηφάνια και κομματική αντίληψη. Θέλησαν να ασφαλίσουν το στόμα μου γιατί λαλεί την αλήθεια του Χριστού. Όπως όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αν δεν βάνει τροφή στο στομάχι του, έτσι και η ψυχή θα νεκρωθεί, αν δε θρέφεται καθημερινά με τον λόγο του Χριστού».

Σε τέτοιους ιερωμένους του Θεού δεν αρμόζουν λόγια διατακτικά, κυριαρχικά, κοσμικά θα λέγαμε κατά το πνεύμα των κομμάτων. Μόνον θρησκευτικά λόγια είναι αρμόδια. Και θεωρώ ότι για τον μακαριστόν παπά Γιώργη Δημητριάδη ταιριάζουν αρμονικώς τα ρηθέντα υπό του Σολομώντος:

«Δίκαιος εάν φθάσει τελευτήσαι εν αναπαύσει έσται. Γήρας γαρ τίμιον αυτό το πολυχρόνιον, ουδέ αριθμών μεμέτρηται. Πολιά (σοφή, ενάρετος) δε έσιν φρόνησις ανθρώποις, και ηλικία γήρας, βίος ακηλίδωτος, ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος ηγαπήθη, και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη».

Παράτησε τον εαυτό του, στις Μούσες του Θεού, στην άνωθεν έμπνευση. Αυτές οι Μούσες διαφέρουν από τις πολιτικές, όσο η ελευθερία από τα πάθη, η αλήθεια από το κοσμικό ψέμα.

Ήταν πλήρης πραότητος, ανεξικακίας, διακρίσεως αγάπης, συγγνώμης, αοργησίας, συγκαταβάσεως. Η φωνή του ήταν ταπεινή και ήρεμη σε κάθε περίσταση. Ποτέ δεν υπήρξε σκληρός σε οτιδήποτε. Ουδέποτε τον ενίκησε ο θυμός. Το πρόσωπό του Ιλαρό και σεμνό. Η παρουσία του ομοίαζε με το λάδι που ρίχνουν οι ναυτικοί σε θάλασσα τρικυμιώδη για να γαληνεύσει.

Σ’ όλα ειρηνικός, μειλίχιος, ήσυχος. Μόνον στην Πίστη ήταν φλογερός ζηλωτής.

Σεβόμουνα την αρετή του και χαιρόμουνα συνάμα που είχαν την αγάπη του και την πνευματική του καθοδήγηση, στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις μας, στην ταπεινή του οικία.

Απεδήμησεν εις Κύριον το 1995 χωρίς η κοσμική κακία ν’ αλλάξει την σύνεσή του, ή δόλος ν’ απατήσει την ψυχή του. Ούτε η βασκανία της πολιτικής φαυλότητας αμαύρωσε τα καλά του έργα. Ούτε ρεμβασμοί επιθυμιών μετάλλαξαν τον άκακον νου του.

Όσο δε ο χρόνος προχωρεί και τα γύρω μας πράγματα μεταβάλλονται, τόσο η προσωπικότητα και το έργο του, παρουσιάζονται πάντοτε νέα και επίκαιρα, εις τρόπον ώστε και σε όσους τότε δεν έκαναν εντύπωσιν, να εκπέμπουν τώρα ακτινοβόλον ανταύγειαν.

Χαράλαμπος Δρακάτος

Πρόεδρος Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος