«Η ΣΤΑΧΤΗ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ»

Η 14^η Σεπτεμβρίου 2021, ήταν μία ξεχωριστή βραδιά στο Δημοτικό Κηποθέατρο Νίκαιας, αφιερωμένη στην Τέχνη, τα Γράμματα και τον Πολιτισμό, παράλληλα με τις Μνήμες από τον Ξεριζωμό του 1922. Κατ’ αρχήν έγινε η Βράβευση στα πλαίσια του 4^ου  Πανελλήνιου Διαγωνισμού συγγραφής θεατρικού μονόλογου – μονόπρακτου, με τίτλο «1821, Έχεις Μήνυμα, Ελευθερία ή Θάνατος», υπό την αιγίδα της Ιωνικής Λέσχης Ανάγνωσης, της Ένωσης Μαγνησίας Μικράς Ασίας.

Στη συνέχεια, παρουσιάστηκαν θεατρικά, πέντε μονόπρακτα έργα, με θέμα τη Μικρασία, (βραβευμένα σε όμοιους προγενέστερους Πανελλήνιους Διαγωνισμούς), ενοποιημένα σε ένα θεατρικό έργο, με τίτλο «Η ΣΤΑΧΤΗ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ», σε πραγματικά υπέροχη και δημιουργική σκηνοθετική παρουσίαση από τον γνωστό Νικαιώτη Σκηνοθέτη κ. Αντώνη Παπαδόπουλο και ερμηνευμένο από τους ηθοποιούς της Θεατρικής Ομάδας «Σίπυλον», της Ένωσης Μαγνησίας Μ. Ασίας. Η Θεατρική αυτή Ομάδα, ιδρύθηκε στους κόλπους της ανωτέρω Ένωσης, το 2018, με σκοπό την προώθηση θεατρικών και λογοτεχνικών έργων, με θέματα γύρω από τους Πρόσφυγες της Μ. Ασίας, το τραγικό 1922.

Η Εκδήλωση ξεκίνησε με την κ. Αρχοντία Παπαδοπούλου, Καθηγήτρια Φιλολογίας και Ιστορίας, Προέδρου της Ένωσης Μαγνησίας Μ. Ασίας και Δημοτικής Συμβούλου του Δήμου Νίκαιας – Αγ. Ιωάννου Ρέντη. Ανέφερε, με συγκίνηση, ότι επελέγη για την όλη αυτή Εκδήλωση, η 14^η Σεπτεμβρίου, που Είναι η Εορτή της Υψώσεως Του Τιμίου Σταυρού, επειδή είναι Ημέρα Εθνικής Μνήμης για τους Μικρασιάτες, γιατί εκείνη την αποφράδα ημέρα έγινε η Καταστροφή της Σμύρνης και άρχιζε ο Μεγάλος Ξεριζωμός των Ελλήνων από τα Χώματα που Γεννήθηκαν, Βαπτίσθηκαν, Μεγάλωσαν, έκαναν Χριστιανικές Οικογένειες… Στη συνέχεια, η κ. Αρχοντία Παπαδοπούλου, απένειμε το μοναδικό Βραβείο του εφετινού Διαγωνισμού των μονόπρακτων έργων, (που κρίθηκαν από Επιτροπή). Το Βραβείο αυτό έλαβε ο κ. Θανάσης Μαρκουλής!

Ακολούθησε η παράσταση της «Στάχτης που μένει». Τα πέντε μονόπρακτα (που είναι και ο κορμός του έργου), είναι, «Μανώλης Γανιός, ο τυχερός» του Απόστολου Δομτζίδη, «Χορδές» του Παναγιώτη Βούρου, «Λουλούδια απ’ τα’ Αϊβαλί» της Βέρας Βαρούτη, «Συνάντηση στο παγκάκι με ήλιο» της Παναγιώτας Δημοπούλου και «Η προίκα» της Σοφίας Αυγερινού. Το έργο διαδραματίζεται σε μεγάλο εύρος χρόνου και σε διάφορους χώρους, πριν την Καταστροφή, από τις Αλησμόνητες Πατρίδες και μέχρι τη σημερινή εποχή, εδώ στην Ελλάδα… Μυρωδιές, συνταγές και γεύσεις μικρασιάτικες, αλλά και τσακωμοί και εντάσεις, μουσικές (και όχι μόνον) γέφυρες, σύγχρονη και ευρηματική σκηνοθεσία, με βοηθό στη διδασκαλία υποκριτικής την κ. Ευγενία Πασπαλά, με φλας – μπακ που έδιναν ρεαλισμό και ζωντάνια στην όλη πλοκή, σε συνδυασμό με την πειστικότατη ερμηνεία των ηθοποιών του 15μελους θιάσου.

Το «ζωντανό» τραγούδι που ερμηνεύτηκε στο τέλος της παράστασης, από έναν καλλίφωνο ηθοποιό, συνοδευόμενο κάποιες στιγμές από όλους τους καλλιτέχνες, «ανέβασε» την παράσταση σε υψηλά επίπεδα. Στο τέλος, το παρατεταμένο και ζεστό χειροκρότημα των θεατών, έδειχνε το ειλικρινές αγκάλιασμά τους στους δημιουργούς και ερμηνευτές.

Θερμά Συγχαρητήρια σε Όλους τους Συντελεστές. Στους συγγραφείς των πέντε μονόπρακτων έργων, στον κ. Α. Παπαδόπουλο που εκτός από τη σκηνοθεσία, έκανε και την συγγραφική  ενοποίηση των μονόπρακτων σε ενιαίο έργο.  Στην κ. Ε. Πασπαλά που έκανε την διδασκαλία υποκριτικής. Και φυσικά στους ηθοποιούς, που αλφαβητικά ήταν, οι κ.κ. Αμπανάβας Σταύρος, Βαρούτη Βέρα, Δεντάκη Καίτη, Ηλιάδου Σοφία, Θωίδου Μαίρη, Μιχαήλ Μανίνα, Νικολοπούλου Δώρα, Παβέλλα Άρτεμις, Παλαιολόγος Νεκτάριος, Σπανάκου Πόπη, Τσατσαρώνης Κώστας, Τσετσώνη Εύη, Φώσκολος Κων/νος,  Χειράκη Βάσια και Ψαρράκος Κυριάκος. Κρατάμε όμως και την τελευταία φράση του Σκηνοθέτη που είπε, ότι «Του χρόνου, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από το τραγικό 1922, θα δούμε Κάτι πολύ Μεγάλο και πολύ Δυνατό»! Με Τη Βοήθεια Του Θεού και να έχουμε όλοι Υγεία.

Κώστας Μπουρής.