Αβούρης Μιχάλης

Για νέες περικοπές;

Δεν χορτάσατε ακόμα;

Μας τα πήρατε, νισάφι,

ότι κάναμε έως τώρα,

έχει πάει πλέον στράφι.

 

Και αυξάνει η όρεξή σας,

αφού δεν μιλάει κανείς μας,

είσαστε όλοι ίδια φάρα,

δεξιοί και αριστεροί μας.

 

Ο λαός μόνο διαφέρει,

δεν ανήκετε σ’ αυτόν,

είσαστε πάστα ανθρώπων,

από απάνθρωπο υλικόν.

 

Δεν ακούτε τα παιδάκια,

που πεινάνε στα σχολεία,

γιατί τα δικά σας πάνε,

σε κολέγια στην Αγγλία.

 

Ούτε τον φτωχό λαό μας,

που του παίρνετε ακόμα,

μια φτωχή μπουκιά που είχε,

για να βάλει εις το στόμα.

 

Σαν καινούρια επιδημία,

σαν ακρίδα, σαν λιμός,

πέσατε πάνω στην χώρα,

και σπαράζει ο λαός.

 

Πότε πλέον θα ξημερώσει;

Λευτεριά πότε θα δούμε;

Πότε ο ήλιος θα ζεστάνει;

Πείτε μου, πότε θα ζούμε;

 

Μιχάλης Αβούρης

Από την σειρά ποιημάτων

«Τι έχεις Γιάννη; Τι είχα πάντα»