Πολύ μεγάλο το χρέος μας στην Τρίτη Ηλικία
Είναι δύσκολο να θυμηθούμε ότι την 1η Οκτωβρίου γιορτάζει η τρίτη ηλικία, και τούτο γιατί πάντα μας διαφεύγει να κάνουμε το χρέος μας σε αυτούς που το οφείλουμε. Δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να τιμούμε σωστά όσους έχουν παροπλιστεί από την ζωή. Πόσο αγνώμονες είμαστε! Δεν έχουμε σκεφτεί ότι αυτή η ηλικία θα έρθει κάποτε για όλους και ότι καλό είναι να μην ξεχνάμε για να μην μας ξεχάσουν οι μεταγενέστεροι;
Άλλος γρήγορα ή αργά, θα περάσουμε από την Τρίτη Ηλικία και καλό θα είναι να διορθώσουμε πολλά πράγματα, πριν να είναι πολύ αργά. Ο διωγμός που υφίσταται αυτή η περίφημη ηλικία της αποστρατείας είναι απερίγραπτος. Ο σημερινός άνθρωπος όσο είναι νέος και δουλεύει δεν σκέφτεται καθόλου τα μελλούμενα. Μα και στο μέλλον, ο νέος, πάλι δεν θα θέλει να βλέπει τίποτα. Νομίζει πως θα είναι πάντα νέος και ότι ο κόσμος δεν θα πάψει να του τραγουδά. Και όμως, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, «αυτά είναι όνειρα απατηλά». Τα χνάρια της αθανασίας, την οποία ποθούμε όλοι, είναι άγνωστα. Η αρωγή της αθανασίας σε τέτοιου είδους ευγενείς πόθους είναι άγνωστη.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι μελλοντικοί διαβατάρηδες της τρίτης ηλικίας; Πως αντιμετωπίζουμε τους γεννήτορές μας ή τους παππούδες μας; Δεν χρειάζεται απάντηση. Αν κοιτάξουμε τα διάφορα είδη οίκων ευγηρίας που ξεφυτρώνουν γύρω μας σαν τα μανιτάρια. Θα αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πηγαίνει και τόσο καλά στην σημερινή κοινωνία. Βέβαια η εποχή είναι δύσκολη. Με ένα μισθό δεν τη βγάζεις και η γυναίκα έχει χρόνια τώρα, που αντιπαλεύει στα ίσα με τον άντρα για το μεροκάματο. Θάλεγε κανείς πως η γυναίκα είναι σε πολύ δυσχερή θέση, και αυτό οφείλεται στον ελεύθερο χρόνο της που έχει συρρικνωθεί δραστικά. Με τόσες ασχολίες, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Και όμως κάθε μέρα της ζητάμε και περισσότερα. Που να κρατήσει κάποιος τον δικό του (Μάνα, Πατέρα ή Παππού) άμα γεράσει; Έγιναν κλουβιά και τα σπίτια μας. Ούτε εμάς και τα παιδιά μας δεν χωράνε. Για το θέμα των εξόδων δεν το συζητάμε καθόλου. Τα Ευρώ φεύγουν σαν το νερό.
Το θέμα πάντως δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και κοινωνικό. Κάποτε ένας γνωστός, με αρκετά σπίτια και μεγάλη ακίνητη περιουσία, έστειλε τη μάνα του σε ένα τέτοιο ίδρυμα. Δεν τη σεβάστηκε τη γριούλα, που του τάδωσε όλα, και προκειμένου να μην την έχει στα πόδια του, την έκλεισε σε ένα «ευάερο» και «ευήλιο ίδρυμα ηλικιωμένων, και την ξαπόστειλε μια ώρα αρχίτερα στο θάνατο. Μια πραγματική αρχόντισσα όπως την γνώρισα, και όμως έσβησε μέσα στο υπόγειο ενός απαράδεκτου και τριτοκοσμικού ασύλου. Πώς να χαρακτηρίσεις τα τέσσερα παιδιά της; Τι χαρακτηρισμός θα μπορούσε να στηλιτεύσει την ανίερη πράξη τους; Η κοινωνία έχει βγάλει πολλά συγχωροχάρτια για τους κάθε είδους υπαίτιους και καλά κάνει. Όλοι αυτοί είναι «εικόνα της και της μοιάζουν», όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
«Η Θεία μου είχε δώδεκα παιδιά, αλλά την κλείσανε σε ίδρυμα. Κανένα παιδί δεν την ήθελε και αυτό είναι το μεγάλο κατάντημα της σημερινής κοινωνίας. Δεν υπάρχει πιο επώδυνο πράγμα από το να τερματίζεις τη ζωή σου μακριά από τους δικούς σου. Αυτό το καρκίνωμα πρέπει να αφαιρεθεί από τη ζωή μας. Πρέπει να το σπάσει η δύναμη του λαού, δηλαδή όλων μας. Αυτή την ύβρη, τούτο το Άγος, πρέπει να τα διώξουμε από πάνω μας. Αν κατορθώσουμε να περιορίσουμε την εξάπλωση των οίκων ευγηρίας ή τις «μαϊμούδες» τα νοσηλευτικά ιδρύματα, που καπηλεύονται τη ζωή μας, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για την πρόοδο και τον πολιτισμό. Εξάλλου είναι κατανοητό ότι αυτοί οι Οίκοι ευγηρίας έχουν γίνει φυλακές και μάλιστα υψίστης ασφαλείας, για όλους αυτούς που μας έδωσαν τα όνειρά τους και τα καταστρέψαμε. Κανένας δεν κατάφερε να δραπετεύσει από τέτοιες καταστάσεις. Εμπρός λοιπόν να ρίξουμε τα τείχη μέσα στα οποία έχουμε κλειδώσει τους δικούς μας και ας τους αγκαλιάσουμε με αγάπη και ελπίδα. Αυτό απαιτεί η παγκόσμια μέρα τρίτης ηλικίας. Αυτό απαιτεί και ο σεβασμός προς τον ίδιο τον εαυτό μας.