Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής σου…
Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής σου διάπλατα, να μπει το Φως, να φωτίσει κάθε σημείο, κάθε κρυφή γωνίτσα που ίσως δεν είναι ορατή από όλα τα μάτια, είναι όμως μέσα σου βαθιά, σαν μικρό παράπονο που σιγοκλαίει !
Σαν μια μικρή σπίθα από τη λάμψη που σου στέρησε η ζωή και σε κάποιες μικρές αναμετρήσεις του χρόνου, σου θυμίζει την ύπαρξή της ! Σαν μια τραγική ηρωίδα μιας ιστορίας, που τα δάκρυά της ξυπνούν αυτά που έχει κοιμήσει ο χρόνος από πολύ παλιά…
Πικρό παράπονο μοιάζει, που σου φέρνει δάκρυα παρηγοριάς ότι στη θέα αυτού του κόσμου δεν υπάρχει…
Είναι όμως εκεί, σαν το δένδρο που οι ρίζες του οι βαθιές απλώνονται στο χώμα, σου ζητά μια επανάληψη η ζωή για να επουλώσει, όποιο τραύμα εγκατέλειψε αυτό το μικρό παράπονο στο σκοτάδι…
Άνοιξε τα παράθυρα με θάρρος, να μπει ο Ήλιος της καρδιάς που ανασηκώνει τα όποια σκιερά πέπλα, άφησε το πέρασμα της νύχτας…
Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής σου και μη φοβάσαι, το Φως διώχνει το σκοτάδι που σε τρομάζει τόσο πολύ και θέλει να σε κρατά κοντά του, στη σκιά του…
Βλέπεις, έτσι γίνεται πιο δυνατό. Μην το βοηθάς λοιπόν!
Μαριάνθη