Και ο Διάβολος έπλασε την Μπριζίτ Μπαρντό

«Η ώρα ήταν 12.30, ήμουν Ζυγός με ωροσκόπο Τοξότη. Η μαμά υπέφερε πολύ για να με φέρει στη ζωή, στη συνέχεια υπέφερε πολύ για να με διατηρήσει στη ζωή. Αναμένοντας, ανέμεναν γιο αναγκαστικά!». Με αυτές τις τρεις προτάσεις, η Μπριζίτ Μπαρντό αρχίζει την πολυσέλιδη αυτοβιογραφία της.

Έχει προηγηθεί μια σύντομη εισαγωγή, όπου με συνοπτικές διαδικασίες περιγράφει τον γάμο της μητέρας της Αν-Μαρί Μικέλ (επονομαζόμενης και «Τοτί») με τον πατέρα της, Λουί Μπαρντό (επονομαζόμενο και «Πιλού») στο Παρίσι στις 3 Αυγούστου του 1933. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1934, «έναν χρόνο, έναν μήνα και είκοσι πέντε μέρες μετά απ’ αυτόν τον λαμπρό γάμο», έμελλε να ακολουθήσει η γέννηση του απόλυτου θρύλου της Γαλλίας, ενός παιδιού που θα εξελισσόταν σε μια από τις πιο δοξασμένες γυναίκες του 20ού αιώνα.

Σήμερα βέβαια αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη αυτόν τον θρύλο. Η Μπαρντό, που εφέτος κλείνει τα 87, γέρασε άσχημα, έγινε μισάνθρωπος και οι πολιτικές πεποιθήσεις της σε αφήνουν παγωμένο καθότι κατά δήλωσή της υποστηρίζει την Ακροδεξιά. Αν όμως για λίγο τα αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη, αν επιστρέψουμε στο ίδιο το φαινόμενο Μπε-Μπε θα δούμε ότι υπήρξε μια περίοδος που το μαχητικό της πνεύμα και ο αντικομφορμισμός της έρχονταν σε απόλυτη αρμονία με την απαστράπτουσα εξωτερική ομορφιά και το πρωτόγονο σεξαπίλ.

Ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος που η Μπριζίτ Μπαρντό έμελλε να προκαλέσει στον κόσμο, που όταν στα 34 της παρουσιάστηκε στις αίθουσες το «Σάλακο, ο σκληρός του Γουέστ» με τον Σον Κόνερι, η Μπαρντό συγκέντρωνε γύρω της 16άρες θαυμάστριες! Που σημαίνει ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά, το 1952 (ντεμπούτο στην ταινία του Ζαν Μπουαγέ «Μια τρύπα στη Νορμανδία») τα κορίτσια αυτά μόλις γεννιόντουσαν! Η κατάσταση αυτή θα συνεχιζόταν πολλά χρόνια μετά το τελευταίο αντίο της Μπε-Μπε στο σινεμά, το 1973, με την ταινία «Η πολύ καλή και πολύ χαρούμενη ιστορία της Κολινό Τρους-Σεμίζ» (ή αλλιώς «Η γυμνή πριγκίπισσα») της Νινά Κομπανέζ. Αυτό σημαίνει πραγματικά μύθος.