Τυπώνετε κάποιες προσωπικές φωτογραφίες

Έχω ένα μεγάλο κουτί γεμάτο φωτογραφίες από τη ζωή μου . Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως αυτές οι φωτογραφίες είναι η ίδια η ζωή μου.

Πρόσωπα και τοπία σε κάποια ιστορία που αποτελείται από στιγμές χρόνου και λεπτομέρειες του δικού μου κόσμου. Όταν ανοίγω το κουτί των αναμνήσεών μου πάντα κλαίω, όχι για τον χρόνο που περνά ή χάνεται, αλλά γιατί εκεί τον ξαναβρίσκω. Γίνομαι πάλι ένα παιδί που ξεκινά από το μπουσούλισμα και φτάνει μέχρι σήμερα. Μια όμορφη ταινία χρόνου, μια αυτοβιογραφία ξετυλίγεται μπροστά μου και με καλεί να την ακολουθήσω, να συνεχίσω να γράφω, να φωτογραφίζω, να παίζω τον ρόλο μου και να τον απολαμβάνω.

Χαμόγελα αποτυπωμένα στο χαρτί, παιδικές ηλικίες που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Στιγμές με ανθρώπους που πέρασαν και φύγαν και μ’ άλλους που είναι δίπλα μου ακόμη και με την παρουσία τους κοσμούν όλο και περισσότερες φωτογραφίες μου, συνθέτοντας μαζί μου τα «άλμπουμ της ζωής μου»…

Κοιτάω τις φωτογραφίες, και σκέφτομαι ευτυχως που δεν πέταξα τις «στιγμες μου» σε μνήμες κινητών, σκληρούς δίσκους και κάρτες SD και DVD, όπου υπάρχει πάντα ο κίνδυνος με το πάτημα ενός κουμπιού, μιας λάθος κίνησης, να διαγραφούν και να χαθούν για πάντα! Κρατάω τις παλιές φωτογραφίες στα χέρια μου και είναι σαν βγάζω σεργιάνι αυτό το χαμογελαστό κορίτσι, το ανέμελο αγόρι, με το αθώο βλέμμα, που βιαζόντουσαν να μεγαλώσουν, ίσως γιατί δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν από τους παλαιότερους.

Τα μάτια χωρίς τα φίλτρα της ενήλικης ζωής… είναι αυτά που σου δίνουν πάντοτε το πραγματικό στίγμα της οντότητάς σου. Τον ακριβή αριθμό που φέρεις στο στήθος ή την πλάτη για να σε αναγνωρίζουν.

Τοποθετώ το κουτί στο συρτάρι των αναμνήσεων ενώ στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του μεγάλου στοχαστή: «Να βγάζεις φωτογραφίες. Αυτές μένουν. Ο θησαυρός της ψυχής σου. Οι αναμνήσεις σου. Οι δικές σου στιγμές. Τα πάντα σου. Να βγάζεις. Να έχεις να σε θυμάσαι!