Ο Άγιος Γεράσιμος
Ένας από τους επιφανέστερους Αγίους της Εκκλησίας μας, αν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την Αγιότητα, είναι και ο Άγιος Γεράσιμος. Τούτο ίσως να οφείλεται στην ιδιαίτερη ψυχική ευαισθησία του Έλληνα να αγαπά και να λατρεύει περισσότερο αυτούς που κατά τη γνώμη του ήταν πιο ταπεινοί και πιο ασκητικοί όταν ζούσαν. Δεν εξηγείται διαφορετικά η μεγάλη λατρεία Αγίων όπως ο Άγιος Διονύσιος, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Άγιος Σπυρίδωνας κλπ. Εγώ πάντως κάθε φορά που πηγαίνω κατά τα Επτάνησα τρέχω να βρω τον Άγιο Γεράσιμο. Νομίζω πως ότι του έχω ζητήσει μου το έχει δώσει και πως, ότι και αν του ζητήσω δεν θα μου το αρνηθεί.
Θυμάμαι μια φορά που είχα φτάσει νωρίς το πρωί στο Μοναστήρι του Αγίου. Μέσα στο Ναό που φυλάγεται το σκήνωμά του, ένας ιερέας διάβαζε ευχές σε μια κοπέλα για αρκετή ώρα. Στο ναό υπήρχε και μια καλόγρια που κρατούσε και ένα κλειδάκι σε μια αλυσίδα. Απ’ ότι είδα, αργότερα, αυτό το κλειδάκι άνοιγε τη λάρνακα του Αγίου Γερασίμου. Η καλόγρια ήταν ομιλητικότατη. Περισσότερο ασχολιόταν με νουθεσίες σε όλους εμάς που αγωνιούσαμε να προσκυνήσουμε το σκήνωμα του Αγίου. Κάποια στιγμή άρχισε να μας διηγείται και μια ιστορία, προκειμένου να μας πείσει για την αναγκαιότητα να έχουμε υπομονή.
«Μια πολύ φιλική οικογένεια, με κάλεσε σπίτι της» είχε ξεκινήσει την εξιστόρησή της, και κατόπιν είχε συνεχίσει σα να παραμιλούσε «Δεν ήθελα να την προσβάλλω και να κάνω την ακατάδεκτη. Όμως, όταν έφτασα σπίτι της, παραξενεύτηκα με την άκρα ησυχία που υπήρχε, γιατί γνώριζα πως στο σπίτι αυτό είχαν και κάποια μικρά παιδιά. Κτύπησα αρκετές φορές μέχρι να μου ανοίξουν. Στο τέλος μου άνοιξε ένα παιδάκι έξι περίπου χρόνων και μου έκανε νόημα να το ακολουθήσω. Έφτασα στο σαλόνι. Όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη μπροστά την τηλεόραση και έβλεπε ένα γνωστό σήριαλ. Δεν ακουγόταν μήτε ανάσα. Όλοι απολάμβαναν την απατηλή εικόνα της ματαιότητας. Έκατσα αρκετή ώρα σιωπηλή και αποσβολωμένη. Ότι και να γινόταν εκείνη την ώρα δεν θα τους αποσπούσε την προσοχή. Νομίζω πως κανείς δεν κατάλαβε πότε έφυγα. Πολύ αμφιβάλω αν θα θυμόντουσαν ότι με είχαν καλέσει και ότι είχα πάει να τους δω!» είχε καταλήξει τελικά συμπληρώνοντας, «Μεγάλο πράγμα αυτή η τηλεόραση!».
Μέχρι να τελειώσει την ιστορία της η καλόγρια, είχε τελειώσει και ο Παπάς τις ευχές του στην κοπέλα. Ύστερα είχαν έρθει και οι δύο κοντά στη λάρνακα του Αγίου. Η καλόγρια είχε βάλει το κλειδί στην κλειδαριά και την είχε ανοίξει. Μπροστά μας, πίσω από ένα προστατευτικό τζάμι, βλέπαμε το ιερό λείψανο του Αγίου Γερασίμου. Στην περιοχή των ποδιών το τζάμι άνοιγε και μπορούσαμε να προσκυνήσουμε τα πόδια του, που ήταν σκεπασμένα με ένα τμήμα από άμφια. Πρώτη η καλόγρια είχε κάνει το σταυρό της και ασπάστηκε, με πραγματική λατρεία, το Ιερό σκήνωμα του Αγίου. «Γερασιμάκι μου, Γερασιμάκι μου…» σιγομιλούσε με δάκρυα και με δέος, και όλο και φιλούσε και ξαναφιλούσε τα πόδια του Αγίου. «Αυτή είναι αγάπη. Αυτό θα πει πραγματική πίστη» σκέφτηκα και κοίταξα πολύ προβληματισμένος την μεγάλη επικοινωνία που υπήρχε λόγω της πίστης αυτής της μεγάλης και της ανιδιοτελούς. Η καλόγρια νόμιζες ότι μιλούσε σε ένα πολύ δικό της και οικείο άνθρωπο. Τα δάκρυα έτρεχαν βροχή στα μάγουλά της, στο τέλος χωρίς να βιαζόμαστε είχαμε προσκυνήσει και φύγαμε. Ευχαριστήσαμε βέβαια το Θεό και τον Άγιο που μας αξίωσαν για μια ακόμα φορά να έρθουμε στην Κεφαλονιά και να προσκυνήσουμε.
Ξέρετε τι μου είχε πει η γυναίκα μου φεύγοντας αργότερα από το νησί; «Λυπάμαι που δεν πήγα και άλλη μέρα να προσκυνήσω τον Άγιο Γεράσιμο!». Φυσικά από τότε πήγαμε και ξαναπήγαμε στην Κεφαλονιά και πάντοτε ο Άγιος κοντά μας. Να μην ξεχάσουμε ότι ο Άγιος Γεράσιμος γιορτάζει στις 20 Οκτωβρίου και ότι η μέρα αυτή πλησιάζει.