Εμπρός να πιάσουμε το χρόνο!
Πως θα μπορούσε να σταματήσει ο κατήφορος του χρόνου που παρασέρνει μαζί του και τις ανθρώπινες υπάρξεις; Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια, πότε ήταν νέος και από πότε άρχισε να δύει η ζωή του. Τι είναι αυτό που έχει υμνηθεί τόσο πολύ από ολόκληρη την ανθρωπότητα και δεν έχει κατορθωθεί μέχρι σήμερα; Γιατί ο άνθρωπος να είναι καταδικασμένος να πεθάνει; Η αιώνια νιότη, η απεραντοσύνη της ψυχής που θέλει να μείνει για πάντα σε μια κατάσταση φρεσκάδας, μόνο από την Εκκλησίας και τη μεταφυσική, μπορούν να πάρουν μια υποφερτή απάντηση.
Ακόμα και αυτοί οι Ημίθεοι και οι Θεοί της αρχαιότητας έγιναν φθαρτοί μέσα στο χρόνο και πέθαναν αβοήθητοι. Από τον ερχομό του ανθρώπου στον κόσμο, έχουν δει το φως αρκετές Θρησκείες και πάρα πολλές Θεότητες. Που είναι ο Ρα, ο Δίας, οι Θεοί της Μεσοποταμίας, των Ινδιάνων, των Ίνκας και των λαών της Αφρικής; Ο χρόνος δεν λυπήθηκε κανένα, τους έστειλε όλους στο χωνευτήρι της αιωνιότητας και τους ξέχασε οριστικά. Πόσο μπορεί να αντέξουν οι σημερινοί Θεοί και οι Θρησκείες; Κάθε μέρα ξεπηδούν νέοι θρησκευτικοί αρχηγοί και θεωρητικοί Αιρεσιάρχες, που είναι δύσκολο να προβλεφθεί η διάρκεια και η τελική αποδοχή των θεωριών τους.
Από αυτή και μόνο την άποψη ένα μένει στους ανθρώπους, όπως και σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη, να έχουν μια όσο το δυνατό καλύτερη διαβίωση και να απολαμβάνουν υγιείς τη ζωή. Το Φθινόπωρο που μπήκε, ας σταθεί αφορμή για μια οριστική στροφή προς την καταπολέμηση του χρόνου. Ο χρόνος δε νικιέται με τις λιγότερες ρυτίδες και τα πλούσια μαλλιά. Νικάς το χρόνο αν πραγματικά το επιθυμήσεις, αν πάψεις να τον κοιτάς στα μάτια και αφήνεσαι σε ένα παιχνίδι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ο χρόνος δεν είναι αντίπαλος, είναι ένας ακριβός σύμμαχος και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.
Ο χρόνος είναι ένα απλό τέρμα μιας σύντομης παρουσίας πάνω στη γη. Ένα μόριο στον άνεμο, είναι η παρουσία στον πλανήτη. Σαν εμένα, σαν εσένα, σαν όλους τους ανθρώπους, έχουν περάσει πολλά δισεκατομμύρια μορφές. Και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεδιαλύνουν τα πιστεύω τους. Καμία ύπαρξη δεν έμεινε παραπάνω και δεν προβλέπεται, ούτε και στο μέλλον να παραμείνει. Το πεπρωμένο κτυπά την φθαρτή πραγματικότητα στα ευαίσθητα σημεία της και την εξουδετερώνει.
Και βέβαια εμείς δεν μένει τίποτα άλλο παρά να κάνουμε τις δικές μας προτάσεις για μια πολύ καλύτερη ζωή από τη σημερινή. Πιστεύουμε ότι η ζωή έτσι όπως ακριβώς τη ζούμε δεν μας πηγαίνει. Θέλουμε κάτι παραπάνω και διστάζουμε να το ζητήσουμε. Μην ξεχνάμε ότι όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να θέλουμε. Ας μην γινόμαστε λοιπόν αναβλητικοί σε τίποτα. Να κάνουμε πράξη αυτό που πίστευαν και οι αρχαίοι, να ζούμε ζωντανά το σήμερα και να μην έχουμε και τόσες σκοτούρες για το αύριο.
Μια βόλτα στο φεγγαρόφωτο, ένας περίπατος στη ζεστή αμμουδιά, ένα όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, μια ζεστή συντροφιά τον χειμώνα, το πέσιμο των φύλλων το φθινόπωρο, διώχνουν μακριά τη σκιά του χρόνου και αφήνουν τη φαντασία να πλάσει ένα δικό της υπέροχο παρόν και ένα ατελεύτητο μέλλον.
Ένα ζωντανό παραμύθι δίπλα στο τζάκι μπορεί να δώσει άλλη διάσταση στην κουρασμένη ύπαρξή μας. Μια οπτασία, όταν πραγματικά γεννηθεί, μόνο τότε επικοινωνεί με την αθανασία. Κάπως έτσι κτίζεται η ανθρωπότητα.