Μαρκοζάνη Σοφία

Κοιτάζω τον ήλιο

Κοιτάζω τον ήλιο, μα πόσο του μοιάζεις!

Την ίδια λάμψη, την ίδια ζεστασιά.

Τα χέρια σου, αχτίδες να μ’ αγκαλιάζεις.

Απέραντη του κόσμου η απλωσιά.

 

Η νύχτα ρίχνει το φεγγάρι στο λάγνο βλέμμα σου.

Το βλέμμα σου, αυτό που κρύβει του νου τ’ απωθημένα σου.

Του φεγγαριού τα μάγια πλέκονται με τα χαλινάρια

και απλώνει ο έρωτας φτερά για ν’ ανεβεί στα ουράνια.

 

Κι όταν βουτάει ο ήλιος μέσα στη θάλασσα!

Όλη η θάλασσα τα μάτια σου,

λες και τα ’δωσε ο Θεός

να γίνουν τα παλάτια σου.

 

Μοιάζουν της μέλισσας τα χείλια σου,

τα χείλια σου! Όταν με φιλάνε γλυκά,

ηδονικά τα χείλη μου πονάνε.

φίλα με, φίλα με, κεντρί με μέλι κέρνα με.

 

Κοιτάζω τον ήλιο, πόσο του μοιάζεις!

Μου δίνεις φως, μου δίνεις λάμψη

κι όταν φεύγεις , πέφτει σκοτάδι,

κι όταν χάνεσαι, πάω στον Άδη.

 

Κοιτάζω τον ήλιο, αγκάλιασέ με!

Σ’ ότι αγγίζει δίνει ζωή. Γι’ αυτό σου λέω,

Κράτησέ με!

 

Σοφία Μαρκοζάνη

Από την ποιητική συλλογή

«Κοιτάζω τον ήλιο»