Ελεύθερη άποψη
ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ
ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΖΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΦΟΡΟΛΟΓΩΝΤΑΣ….
ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ!
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι γεννιόμαστε και υπάρχουμε, μέσα στη Φύση, δαμάζοντας την ώστε να επιβιώνουμε κάτω από ευμενέστερους όρους.
Η πάλη του ανθρώπου προς τα στοιχεία της φύσης, υπήρξε αέναη, με τη νίκη να κλίνει πάντοτε προς το μέρος της. Εκατομμύρια ίχνη αρχαίων μεγαλοπρεπών πολιτισμών, υψώθηκαν υπερήφανα, ανά τους αιώνες, αλλά σήμερα, κείτονται στην αγκαλιά της γης, περιφρονημένα χαλάσματα, αντλώντας ψήγματα, της πάλαι ποτέ έπαρσής των, από τις επισκέψεις αρχαιολόγων και αρχαιολατρών. Τα περισσότερα ευρίσκονται όμως θαμμένα στην αφάνεια, στην κυριολεξία κάτω από τα πόδια των υπερφίαλων απογόνων των δημιουργών τους, που αν μπορούσαν να ξαναζήσουν και να διδάξουν μία κουβέντα θα έλεγαν:
«Να είσθε ταπεινοί και να σέβεστε τη Φύση. Γιατί η Φύση και αδάμαστη είναι και εκδικείται με τρόπο αδυσώπητο»…
Δυστυχώς όμως, εφόσον κι ο ίδιος ο Θεός περπάτησε στη γη και κατέληξε στο Σταυρό, από τους ίδιους ατσαλάκωτους παλιοχαρακτήρες, που και σήμερα διαλύουν τις ζωές των συνανθρώπων τους, είναι πάρα πολύ δύσκολο, να αλλάξει η ευάλωτη προς την αυτοκαταστροφή, φύση του ανθρώπου, που εμμένει να πιστεύει, η να υποκρίνεται πως πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα, να μη σέβεται τους ηθικούς κανόνες, που προστατεύουν το δικαίωμα στην ανθρώπινη ζωή.
ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…
Ένα πρόσωπο, που καθόρισε το μέλλον της αρχαιότητας, υπήρξε ο Θησεύς. Έχω ξαναγράψει, ότι τα ονόματα των προγόνων μας, δεν ήταν τυχαία και στην περίπτωση του ήρωα της Αθήνας, Θησεύς, είναι εκείνος, που «θέτει» όρια και όρους. Στην περίπτωση, του κανίβαλου Μινώταυρου, οριοθετεί και διδάσκει, φονεύοντας ένα τέρας, που έχει απορρίψει την ανθρώπινη και τη ζωική του φύση και προέλευση. Δεν είναι ούτε ταύρος, ούτε άνθρωπος και δεν σέβεται ούτε το ανθρώπινο, ούτε το ζωικό είδος, από τα οποία προέρχεται , διότι τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα και αίμα.
Όπως όλα τα τέρατα, ζητά να επιβιώνει σε βάρος του μέλλοντος της ανθρωπότητας, κατακερματίζοντας τη νέα γενιά, εκείνη, που τεκνοποιεί. Την σπονδυλική στήλη της κάθε κοινωνίας .
Σε λίγες ημέρες, στην πατρίδα μας, πρόκειται να εορτάσουμε (όσο μας το επιτρέψουν οι κήνσορές μας), το θαύμα της 28ης Οκτωβρίου. Λίγοι βέβαια, απέμειναν να ενθυμούνται και το αντίστοιχο δράμα της Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας, που ενεπλάκη τότε, σε έναν αιμοβόρο και καταστρεπτικό Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η λέξη «πόλεμος», αποτελεί ευφημισμό της λέξης «γενοκτονία».
Ωστόσο, κατά την αναμέτρηση αυτή, ο Ελληνισμός, κατόρθωσε να επιβιώσει και να διδάξει στους ισχυρούς, ότι ισχύς του σώματος, είναι η ψυχική ανδρεία, κάτι, που δεν άρεσε στους ανέκαθεν επικυρίαρχους, οι οποίοι φρόντισαν μετέπειτα να οδηγήσουν το λαό μας σε μια δεύτερη γενοκτονία, που κάποιοι ονόμασαν εμφύλιο, που δεν υπήρξε ποτέ, διότι εκτός από «ντροπή της Ελλάδας», η σωστή λέξη θα ήταν απλά, γενοκτονία της πατρίδας μας, που συνεχίζεται έως και σήμερα.
Διότι επιβιώνουμε, σε έναν κόσμο, που αντιπαλεύεται τη μάνα και το παιδί. Τα παιδιά άλλωστε, είναι το αγαπημένο έδεσμα του Χάροντα, όπως γλαφυρότατα περιγράφει ο Κωστής Παλαμάς, στο ποίημα του «Ο Τάφος», που έγραψε, όταν έχασε το γιό του, τον Άλκη…
«Κρύψε μάνα το παιδί, που στο πλευρό σου παίζει- κι έστρωσε η Χαρόντισσα πρωτάκουστο τραπέζι. Κάπου εκεί στα Τάρταρα τα κρυοπαγωμένα, πείνασ’ η Χαρόντισσα και δίψασεν, οϊμένα! Βάλθηκε με των παιδιών τη σάρκα να χορτάσει- σκέλεθρο το πιάτο της και καύκαλο το τάσι…».
Δεν χάνονται τα παιδιά μας μονάχα στους πολέμους. Αφανίζονται και στους υβριδικούς πολέμους, κατά τις τεχνητές οικονομικές κρίσεις, κατά τις υγειονομικές κρίσεις αλλά και εντός ανεπαρκών, η τεχνηέντως ανεπαρκών ασφαλιστικών συστημάτων, που αδικούν το γονιό, τη μάνα και το παιδί της.
Στην Ελλάδα, σήμερα, κάθε Ελληνίδα κατά μέσο όρο γεννά, κάτω από ένα παιδί. Ο νέος Μινώταυρος, που λέγεται συνεχής τεχνητή κρίση, κατασπαράζει τα Ελληνόπουλα, αγέννητα και μη.
Με απίστευτο μένος και δίχως δεύτερη συζήτηση, κατακρίθηκε αφίσα φορέα, όπου παρουσιαζόταν έμβρυο και τα στάδια εξέλιξης του. Σύμφωνα όμως, με το Θεόπνευστο ηθικό δίκαιο της Εκκλησίας, από τη στιγμή της σύλληψής του, κάθε παιδί, αποτελεί προσωπικότητα. Καταδίκασε λοιπόν η έχουσα φωνή στα ΜΜΕ κοινωνία, ακόμα και μέρος του Κοινοβουλίου μας, απρόσκοπτα την αφίσα, διότι απλούστατα, η άμβλωση αποτελεί την εύκολη λύση για όλους…
Κυρίως όμως, για ένα Κράτος, που ουδεμία μέριμνα ασκεί, προκειμένου να γεννιούνται νέοι Έλληνες πολίτες και εμπνέει ναρκισσιστικά πρότυπα, στους πολίτες του, με χίλιους δυο τρόπους.
Ουδόλως στηρίζει την έγκυο, τη μητέρα, αλλά και τον υπεύθυνο πατέρα. Σε αντίθεση με τις λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες, όπου η βοήθεια προς την μητέρα, είναι μεγάλη και διαρκής, η Ελληνίδα, αντιμετωπίζει ένα απαγορευτικό προς τη μητρότητα ασφαλιστικό σύστημα, που μάλιστα διακρίνει την εργαζόμενη στο δημόσιο από εκείνη στον ιδιωτικό τομέα.
Αλλά η ανεπάρκεια αυτή, δεν σταματά στο θέμα της μητρότητας. Και στο συνταξιοδοτικό, η χώρα μας, που διοικείται από ένα ασύστολο πελατειακό πολιτικό σύστημα, διακρίνει το συνταξιούχο του δημοσίου, από εκείνον του ιδιωτικού τομέα, που πρέπει να εργασθεί έως και την ημερομηνία του… θανάτου του, προκειμένου να επιβιώνουν οι κάτω των 60 ετών συνταξιούχοι «παραγωγοί», του δημοσίου.
Η απαράδεκτη αυτή τακτική, έχει αποδεκατίσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας, οδηγεί δε, απροκάλυπτα στην εξαφάνιση του γένους των Ελλήνων.
Όταν εργάζονται οι παππούδες, προκειμένου να παραμένουν άνεργοι οι νέοι μας και οι νέες να αναγκάζονται να τεκνοποιούν μετά το 40ο έτος της ηλικίας, βαδίζουμε -σκόπιμα και με σχέδιο- προς το τέλος μας.
Προ ημερών, μια εκλεκτή κυρία, μητέρα τριών επιστημόνων, μου έδωσε τη χαρά, να συνομιλήσω μαζί της. Ήταν υπερήφανη για τα παιδιά της και δικαίως. Της απάντησα, ότι θεωρώ, ότι η ίδια, έχει ήδη τρία μεγάλα πτυχία! Τόσα της αναλογούν και πολύ περισσότερα. Κάθε γυναίκα, που κράτησε ένα σπιτικό, μεγάλωσε τα παιδιά της και τα στηρίζει εφ’ όρου ζωής, είναι αξιοσέβαστη κι επιτυχημένη, πολύ περισσότερο από έναν πτυχιούχο. Όταν όμως παραβιάζουμε τη φύση, προκειμένου να αποκτήσουμε την εφήμερη δόξα της πιστοποιημένης μόρφωσης, τότε, απλά, τρέφουμε ένα νέο Μινώταυρο. Μόνο, όταν το σπάταλο σε όλα, πλην της μητρότητας κράτος, αναγνωρίσει την αληθινή ισοτιμία στην προσφορά της οικοκυράς-μητέρας, πατέρα-γονιού, αντί της αηδούς έκφρασης, που λέγεται γονέας άλφα και γονέας βήτα, γάμα ή θήτα, θα υπάρξει μέλλον κι όχι αφανισμός, με τη μορφή προφάσεων αμαρτιών και λοιπών ανήθικων νεολογισμών, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε… νεκρολογίες και μόνον.
Να μην ξεχνάμε λοιπόν και να τιμούμε ειλικρινά, τις μητέρες, που έφτιαξαν την Ελλάδα και την κρατούν ακόμα ολοζώντανη.
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός