Η παρέλαση και η πριγκίπισσα Ειρήνη Ήθος και Χαρακτήρας υψίστου κάλλους
Μέσα στον περίβολο του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης.
Κάθε χρόνο για πολλά χρόνια γίνεται θεία λειτουργία και μνημόσυνο, για τις αδελφές νοσοκόμες, επαγγελματίες και εθελόντριες, που πρόσφεραν την ζωή τους στον Ελληνοαλβανικό πόλεμο του 1940-1941. Στο βάθος του χρόνου, εμείς ήμασταν σα δεκαοκτώ μας χρόνια. Εκείνη την χρονιά, αποφασίστηκε, από την διεύθυνση του Ερυθρού Σταυρού, να τιμήσουμε την επέτειο κάνοντας παρέλαση στον έξω χώρο από το κτίριο του Ζαππείου.
Στα σκαλοπάτια θα στέκονταν οι επίσημοι και η παρέλαση θα γινόταν από την «Αίγλη» μέχρι και την Λεωφόρο «Αμαλίας». Μια βδομάδα κάναμε πρόβες στον περίβολο έξω απ’ το νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού και τελικά ήμασταν πολύ καλές.
Όλες θέλαμε να παρελάσουμε φορώντας την στολή της Ερυθροσταυρίτισσας. Μαζί μας είχαμε και την πριγκίπισσα Ειρήνη, ήταν κι αυτή εθελόντρια αδελφή και λάβαινε μέρος σ’ όλες τις εκδηλώσεις.
Επιτέλους έφτασε η μέρα της επετείου και πενήντα εθελόντριες μαζευτήκαμε στο Ζάππειο για να παρελάσουμε. Όμως η ώρα περνούσε και παρέλαση δεν γινόταν, κάτι σοβαρό πρέπει να είχε συμβεί. Εξ άλλου απ’ την άλλη πλευρά του Ζαππείου, επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, ακούγονταν φωνές και φασαρία.
Αποφασίσαμε να πάμε στην διευθύνουσα να ρωτήσουμε τι γίνεται. Μας απάντησε ότι καθυστερούν οι επίσημοι και παρέλαση… χωρίς επισήμους δεν γίνεται, πρέπει να περιμένουμε. Και περιμέναμε ακόμα μισή ώρα… τίποτα, δεν φάνηκε κανένας επίσημος. Ξαναπήγαμε στην διευθύνουσα και αρχίσαμε τις ερωτήσεις. «Τι θα γίνει, τι θα κάνουμε, θα παρελάσουμε;» δεν μας απάντησε
Ξαφνικά η Διευθύνουσα άρχισε να μας κοιτάζει καλά – καλά, τελικά το βλέμμα της σταμάτησε στην πριγκίπισσα Ειρήνη. «Πριγκίπισσα Ειρήνη» της είπε, εσείς θα είστε η επίσημος προσκεκλημένη μας. Εγώ θα σταθώ δίπλα σας στα δεξιά, απ’ την άλλη πλευρά θα τοποθετήσουμε την συνοδό σας επί των τιμών, ακριβώς πίσω σας τον αστυφύλακα για να… σας προστατεύει και ψιθύρισε, οι εθελόντριες επιτέλους θα μπορέσουν να παρελάσουν.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή η πριγκίπισσα άρχισε να κλαίει γοερά… δυνατά! Η Διευθύνουσα τα ’χασε δεν ήξερε για μια στιγμή τι να κάνει. Εμείς οι εθελόντριες κοιτούσαμε η μια την άλλη, δεν ξέραμε πώς να φερθούμε. Τελικά η διευθύνουσα πήγε κοντά της και την ρώτησε «Πριγκίπισσα γιατί κλαίτε, τι συμβαίνει;». Η απάντηση ήρθε αμέσως. Είμαι και εγώ ερυθροσταρίτισσα. Θέλω κι εγώ να παρελάσω, δεν είμαι επίσημος, δεν θέλω να είμαι!
Τα είπε όλα μαζί με μια ανάσα, εμείς οι Ερυθροσταυρίτισσες μείναμε με το στόμα ανοιχτό… μετά την χειροκροτήσαμε. Η Διευθύνουσα έγινε κατακόκκινη, έβαλε α χέρια της στο κεφάλι και είπε αρκετά δυνατά. «Και τώρα τι να κάνω Θεέ μου;» Ακριβώς εκείνη την στιγμή Πενήντα εθελόντριες αρχίσαμε να φωνάζουμε όλες μαζί δυνατά: «Θέλουμε να παρελάσουμε… θέλουμε να παρελάσουμε… Η Διευθύνουσα γύρισε και μας κοίταξε για μια στιγμή, μετά μας χαμογέλασε, έκανε μεταβολή και μόνη της κατευθύνθηκε στις θέσεις των επισήμων, ανέβηκε τα σκαλοπάτια, γύρισε και μας φώναξε με δυνατή φωνή.
Στοιχηθείτε και ξεκινήστε. Εμπρός Μαρς!
Μάρω Δήμου
Εθελόντρια ΕΕΣ