Ο χρόνος μας

Πέρασε ο καιρός και τρέχει. Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε πράγματα. Για τον καθένα η δυσκολία του φαντάζει μεγαλύτερη από του διπλανού του.

Δουλειά, παιδιά, καθημερινότητα, έντονη, δύσκολη και συνήθως σκληρή. Μπαίνουν ευτυχώς ανάμεσα και στιγμές ανάσας. Ευφορίας και γέλιου. Όμως είναι στιγμές… μόνο.

Το θέμα είναι πόσο χρόνο έχουμε; Πόσο πολύτιμη είναι για τον καθένα η στιγμή του; Πού είναι το όλοι μαζί και πού ο εαυτός του; Δίνουμε προτεραιότητες σε πράγματα που φαντάζουν επείγοντα τη δεδομένη στιγμή ή περίοδο και χάνουμε τα σημαντικά. Τη ζωή μας. Το εμείς. Τον εαυτό μας τον ίδιο.

Πολλά μαζί πέσανε και δεν τα διαχωρίζω… σκέψεις όλων. Έρχονται ευτυχώς κάποιες δυσκολίες απότομες, που προσωπικά τις θεωρώ ευλογίες. Μας αναγκάζουν σε ένα απότομο φρενάρισμα. Μια ακινητοποίηση για να σταθώ στο ύψος μου. Να δω πρώτα πού πατώ και αφού κοιτάξω τη διασταύρωση να προχωρήσω. Άλλες φορές μαλακά, και άλλες με σπινάρισμα. Συνήθως η δεύτερη εκδοχή δεν βγαίνει σε καλό.

Κάποια μέρα μες στην εβδομάδα σίγουρα υπάρχει χρόνος για περισσότερη ξεκούραση. Μπορεί να γίνεται και κάτι άλλο παράλληλα. Όμως, θα βρεθεί ο χρόνος να μιλήσω με τον εαυτό μου. Τη στιγμή του καφέ, του μαγειρέματος, την ώρα της γυμναστικής μου, την ώρα της λειτουργίας στην εκκλησία. Τρόποι υπάρχουν. Αρκεί να το θέλουμε. Να μπορούμε να πάρουμε το χρόνο μας. Την ανάσα μας, τη στιγμή μας, τη ζωή στα χέρια μας.

Λάθη πολλά… ξανά και ξανά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μέσα από αυτά υπάρχουμε και συνεχίζουμε. Το μυαλό μας πιστεύει ό,τι του λέμε. Ας φροντίσουμε να είναι αλήθειες.

Δεν έχει νόημα να κοιτάζουμε συνεχώς πίσω. Ο δρόμος μας δεν είναι από ’κει, αλλά μπροστά.

Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να μένει μόνος για μεγάλα διαστήματα. Όμως εάν δεν μας αρέσει η παρέα μας, η μοναξιά μας, ο εαυτός μας, τότε δεν θα χωρέσουμε πουθενά. Σε καμία παρέα, σε καμιά αγκαλιά.

Κοιτάμε πίσω, για να δούμε από πού ξεκινήσαμε. Που ήμασταν και που φτάσαμε. Για το μονοπάτι που βαδίσαμε είμαστε περήφανοι; Αν όχι, τότε έχει πάει κάτι πολύ λάθος.

Πρέπει να διορθωθεί άμεσα! Δεν χωράει άλλη αναβολή. Εάν ναι, να χειροκροτήσω τον εαυτό μου γι’ αυτά που κατάφερε ξανά και ξανά.

Πίσω από τις απογοητεύσεις και την απελπισία, πάντα κρύβεται η επιτυχία και η χαρά.

Δίνουμε προτεραιότητα στις στιγμές μας, στους ανθρώπους μας. Ακόμα και σε κάτι τυχαίο και απρόσμενο, μπορεί πραγματικά να αξίζει τον κόπο.

Η ζωή «χτυπά» διαφορετικά όταν ξεκινά η μέρα. Με ευγνωμοσύνη.

Καλημέρα! Καλή δύναμη!

Σοφία Μπουρή