ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ.Λόγος Πρώτος: Αυτογνωσία – Θεογνωσία..Η Γνώση του Λογικού Ποιμνίου
Ιωάννης Σπ. Λαζαράκος
E-mail: jlazarakosdim@yahoo.gr
Στις 4 Νοεμβρίου 2021 δημοσιεύσαμε στα ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ: «Η Γνώση που επιβάλλει το σήμερα». Στο άρθρο αυτό, ή κατ’ άλλους δοκίμιο, επισημάναμε πως θα μπορούσε να αποτελέσει τον πρόλογο μιας σειράς που θα ακολουθήσουν αρχής γενομένης από σήμερα. Υπενθυμίζουμε άρθρο σημαίνει, κείμενο δημοσιευμένο στο οποίο αναπτύσσεται ειδικό θέμα και δοκίμιο είναι, στοχαστικό κείμενο σε πεζό λόγο, περιορισμένο σε έκταση, που πραγματεύεται ένα θέμα γενικού ενδιαφέροντος, χωρίς να το εξαντλεί.1
Με το σημερινό τίτλο, «Η Γνώση του Λογικού Ποιμνίου», περιοριζόμαστε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού και πάντα σύμφωνα με την Ορθοδοξία. Τα λογικά πρόβατα, δηλαδή οι άνθρωποι, αποτελούν το ποίμνιο του καλού Ποιμένος, Σωτήρος Ιησού Χριστού και οι Χριστιανοί το πλήρωμα της Εκκλησίας Του. Ο Κύριος κτυπά την πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου, προκειμένου να τον αποδεχθεί σαν λογικό πρόβατο ως Ποιμένα του και να ποιμανθεί σωτήρια.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε, κληρικοί και λαϊκοί, πως οι χαλεποί και αποκαλυπτικοί καιροί που ζούμε, σήμερα, απαιτούν μια πιο εξειδικευμένη Γνώση, προκειμένου η Πίστη μας να γίνεται ολοένα και πιο στέρεη, αφού, κυριολεκτικά το αύριο διαφαίνεται τόσο αβέβαιο στα υλικά όσο και στα πνευματικά ζητήματα.
Σήμερα, λοιπόν, οφείλουμε ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Ιησού Χριστού να πολλαπλασιάσουμε τις γνώσεις μας σε αρκετά ζητήματα και φυσικά σύμφωνα με τις διδαχές των Αγίων Γραφών και των Αγίων Πατέρων, που είναι φωτισμένες από το Άγιο Πνεύμα.
Αυτή η αγιοπνευματική Γνώση της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, δεν δύναται καθόλου να συσχετισθεί με τον «Γνωστικισμό».
«Ο γνωστικισμός εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια μίας ιστορικής περιόδου με μεγάλη έξαρση του θρησκευτικού αισθήματος και των μυστικιστικών πρακτικών στον ρωμαϊκό κόσμο, από τον πρώτο αιώνα π. Χ. έως τον τέταρτο μ. Χ. αιώνα. Παράλληλα με την ανάδυσή του στην ανατολική Μεσόγειο γνώρισαν άνθιση οι μυστηριακές λατρείες, ο ερμητισμός, ο μιθραϊσμός, ο νεοπλατωνισμός κλπ, ενώ αναπτύχθηκε και τελικά εδραιώθηκε ο χριστιανισμός»2.
Σήμερα τον «Γνωστικισμό» αυτό προσπαθεί να αναβιώσει η σατανική «Νέα Εποχή», με τις ανακαλύψεις, όπως ισχυρίζεται, κάποιων βιβλιοθηκών και ευαγγελίων διαφόρων συγγραφέων. Δημιουργεί δηλαδή αμφιβολίες που δηλητηριάζουν τα πάντα χωρίς να σκοτώνουν τίποτα. Οφείλουμε, λοιπόν, να διευρύνουμε τις γνώσεις μας γύρω από ορισμένα, ιδιαίτερα κρίσιμα και σημαντικά, ζητήματα, ώστε να παραμείνουμε πιστοί «άχρι θανάτου» στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και Αγιοτριαδικό Θεό μας διότι μας παραγγέλλει: «…γίνου πιστός ἂχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς». (ΑΠΟΚΑΛ. ΙΩΑΝ. 2:10)3.
Ιδού ένα θαυμάσιο απόσπασμα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς († 1979).
«Η γνώση χωρίς αγάπη είναι μάτι χωρίς κόρη… Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι χριστιανοί είναι χριστιανοί, όταν σκέπτονται, καθένας μόνος του αλλά και μεταξύ τους, ως σύνολο, ό,τι είναι «εν Χριστώ Ιησού», διότι αυτό είναι τροφή αιώνια για την ανθρώπινη ψυχή. Η ανθρώπινη σκέψη παραμένει ατελής και ανολοκλήρωτη όσο δεν μεταμορφώνεται με τη χάρη του Χριστού σε Χριστοσκέψη και Θεοσκέψη. Γι’ αυτό το λόγο και ο πόθος της άγρυπνης χριστιανικής ψυχής και ο στεναγμός της μέρα και νύχτα με την προσευχή και τα δάκρυα είναι ο εξής: Γλυκύτατε Κύριε, κάθε σκέψη μου μεταμόρφωσέ την σε Θεοσκέψη! Πανάγαθε Κύριε, κάθε αίσθησή μου μεταμόρφωσέ την σε Θεοαίσθηση!
Όταν η ανθρώπινη σκέψη από υπερηφάνεια και πείσμα δεν θέλει το Χριστό, παραφρονεί και μαίνεται και η αίσθηση παραφρονεί και η ζωή γίνεται άφρων και ο άνθρωπος εκτός εαυτού σπεύδει από το κακό στο χειρότερο, με ευχαρίστηση βυθίζεται από αμαρτία σε αμαρτία, ώσπου να βυθισθεί όλος…
Η ανθρώπινη αίσθηση που δεν έχει πληρωθεί από τη θεία αγάπη, είναι για τον άνθρωπο τεράστιο βάσανο και ολόκληρη κόλαση. Και η ανθρώπινη γνώση, που δεν έχει πληρωθεί μ’ αυτή την αγάπη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φοβερό πανδαιμόνιο. Η θεία αγάπη είναι η μόνη δύναμη στον επίγειο κόσμο μας, η οποία εξυγιαίνει και την ανθρώπινη γνώση και την ανθρώπινη αίσθηση και τις αποκαθιστά στο «κατά φύσιν», τις αθανατοποιεί και τις διαιωνίζει. Έτσι, μόνο με το Χριστό, με την αγάπη Του, θεραπεύονται από τη μωρία τους και η ανθρώπινη γνώση και η ανθρώπινη αίσθηση. Θεραπεύονται από τη σατανική-ουμανιστική αυτάρκεια, αυτονομία, αυτοϊκανοποίηση, από τη σατανική-ουμανιστική φιλαυτία, αυτοαποκλειστικότητα. Διότι είναι βασική αρχή της ζωής και του Σατανά και του ουμανιστικού ανθρώπου το να είναι αυτάρκης, να ζει διά του εαυτού του, από τον εαυτό του, με τον εαυτό του και για τον εαυτό του· να μην αναγνωρίζει εκτός από τον εαυτό του ούτε τον Θεό, ούτε την Αλήθεια, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε οποιαδήποτε άλλη αξία, να είναι ο εαυτός του το παν και τα πάντα. Και αυτό είναι η βασική αρχή και της γνώσεώς του και της αισθήσεώς του. Αλλά αυτή η φιλαυτία και ο αυτοαποκλεισμός και η αυτοαπομόνωση είναι σκοτεινή φυλακή, μέσα στην οποία αρχίζει να παραφρονεί, ώσπου τελικά να παραφρονήσει εντελώς και ο Σατανάς και ο άνθρωπος και η γνώση τους και η αίσθησή τους…»4.
Ας βαδίσουμε ως λογικό ποίμνιο του καλού Ποιμένος Σωτήρος Χριστού, προς τη Γνώση της Αγάπης για να μας αξιώσει ο Κύριος να αποκτήσουμε Θεοσκέψη και Θεοαίσθη. Εμπρός λοιπόν με ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ να απομακρυνθούμε γοργά από το πανδαιμόνιο της γνώσης της παραφροσύνης, που φυλακίζει τον άνθρωπο στα σκοτεινά κελιά της κολάσεως.
Πηγές:
- ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ – ΧΡΗΣΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – ΤΟ ΒΗΜΑ – 2016. ― 2. https://el.wikipedia.org ― 3. Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ –ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΚΔΟΣΗ Γ΄ΑΘΗΝΑΙ 1992 ― 4. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Οδός Θεογνωσίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1985.