Βαφειάδης Ζήσης
Μυστική φωνή
Και σε θωρούσα στοργικά, θυμάσαι, στο χορό
καθώς μας λίκνιζε απαλά η μουσική της μπάντας
μου έσφιξες το χέρι μου κάποια στιγμή θαρρώ
κι ήταν τα πέντε δάκτυλα πεντάγραμμο μπαλάντας.
Κι ως σε κρατούσα επάνω μου σαν κάποιο φυλακτό
ήταν στης σκέψης έντονο και πιο ωραίο το χάδι,
σαν ένιωθα το σώμα σου το τόσο σμιλευτό
και των ματιών σου τ’ άσπιλο και φωτερό μαγνάδα.
Κι ήταν η θάλασσα ήσυχη, γλαυκοί κι ουρανοί
στη δύση αργοσάλευαν σύννεφα χρυσαφένια,
ηχούσε μέσα μου βαθειά μια μυστική φωνή
και σου ’στελνα τη σκέψη μου με μια θλιμμένη έννοια.
Ζήσης Βαφειάδης
Από την ποιητική συλλογή
«Ένα δένδρο στο ξέφωτο»