Η ΠΙΚΡΑΓΓΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΟΡΑΗ.Ο ΠΑΛΙΟΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ…
Μόνο στη λαϊκή αγορά της Τρίτης, συναντούσε πλέον η θεία Κυριακούλα τις παλιές της φιλενάδες και τα καφεδάκια της Τετάρτης, είχαν αραιώσει, όπως και οι εν ζωή συμμαθήτριές της. Για όλα φταίει το έτος γεννήσεως και ο χρόνος, είναι αδυσώπητος. Όπως κι ο θάνατος.
Ο φόβος της πανδημίας, είχε εισβάλει για τα καλά στη ζωή των ηλικιωμένων γυναικών και δεν επέτρεπε συναντήσεις και βόλτες, παρά σε πολύ περιορισμένο επίπεδο.
Έτσι οι λιγοστές στιγμές των συναντήσεων, ήταν πολύτιμες και οι συνομιλίες μέσα από τον πέπλο της ιατρικής μάσκας, δημιουργούσαν κρύα ανατριχίλα στην Μανιάτισσα, που είχε μάθει να κοιτά στα μάτια το συνομιλητή της και να ερμηνεύει τη γλώσσα του σώματος, τους μορφασμούς, ολόκληρο το πρόσωπο, με σοφία. Αλλά πως μπορεί να εκφραστεί κανείς, μέσα από έναν πέπλο, που της θύμιζε τα τσαντόρ και τη μπούρκα! Ωστόσο αν το καλοσκεφτεί κανείς και αυτά, δημιουργήθηκαν κάποτε, προκειμένου να προστατέψουν την ευαίσθητη γυναικεία φύση από τη σκόνη, τα παράσιτα, τον ήλιο και τις ασθένειες, σε εποχές, που τα σημερινά μέσα υγιεινής, καθαριότητας και θεραπευτικής, δεν υπήρχαν. Το ίδιο και η σημερινή μάσκα, που επιμελώς, δεν παρέλειπε να φορά, η αγέραστη δασκάλα μας, στο συνωστισμό της υπαίθριας αγοράς, που μοσχομύριζε φρέσκα είδη κι έναν παλιομοδίτικο αέρα συναλλαγών, που ένας Θεός ξέρει, πότε θα μας στερήσουν κι αυτόν, σκεφτόταν…
Η Κυριακούλα νοσταλγούσε τις εποχές, που σαν παιδάκι, εκτιμούσε, δίνοντας αξία και στο παραμικρό. Θυμόταν τις φιγούρες στο σκάκι, που είχε σκαλίσει ο ξάδελφός της, από ξύλινες κουβαρίστρες της περίφημης ατσάλινης κλωστής ‘’Πεταλούδα’’… Τις πάνινες κουκλίτσες, που έφτιαχναν με τη μητέρα της και τα χαρτάκια από τις καραμέλες, που έπαιζαν τα παιδιά με αυτά. Τότε, όταν υπήρχαν Ελληνικά εργοστάσια και χρησιμοποιούσαμε δικά μας προϊόντα, που γνωρίζαμε καλά, ποιος, που και πως τα παρήγαγε και με τι υλικά, σε όλα τα είδη υπήρχε μια άλλη ποιότητα και η ζωή, απέριττη γλυκύτητα. Τα πρωινά, έφευγαν οι εργάτες με τα άγουρα πρόσωπα, από τον ύπνο κι ένα λιτό καφεδάκι στο στόμα. Σήμερα, υπάρχει η γενιά των οκνηρών, που περιμένουν να ζουν καθισμένοι σε ένα γραφείο, να πληρώνονται για υπηρεσίες και να περιμένουν τον διανομέα, να τους φέρει καφέ στο σπίτι! Αν είναι δυνατόν! Σκεφτόταν η Κυριακούλα με απέχθεια. Θυμόταν την αυγή, στο πατρικό της, όταν ο πατέρας της έψηνε ελληνικό καφέ και μοσχομύριζε ο τόπος! Τι γλυκιά μυρωδιά και πόσο τρυφερή ανάμνηση, το φιλί του πατέρα στο μέτωπο των παιδιών, πριν φύγει για την εργασία του… Αλλά και πόση ευτυχία κι ασφάλεια, πρόσφερε στα μικρά του, σαν επέστρεφε πάντοτε, με μικρούς θησαυρούς στην τσέπη, μια σοκολάτα «υγείας», ή την περίφημη αμυγδάλου της ΙΟΝ, μια ξύστρα, ένα μολυβάκι, ένα παιχνιδάκι μικρό, ένα βιβλιαράκι, όλα από τον περιπτερά της γειτονιάς, που μας γνώριζε όλους με τα μικρά μας ονόματα, σκεφτόταν η θεία Κυριακούλα κι αναπολούσε…
Την μεγάλη κοκάλινη κούκλα της, που τη φώναζε Ειρήνη… Τη μητέρα της, που έραβε στη ραπτομηχανή κουκλόπανα, προετοιμάζοντας την κόρη για το μεγάλο της ρόλο, εκείνο της μητρότητας, η έστω του μητρικού ενστίκτου, εκείνου, που κάνει τη μεγάλη θεία, που μπορεί να μην απέκτησε δικά της παιδιά, να στέκεται σα μάνα σε όλα τα μικρά του κόσμου…. Μια ματιά γύρω μας και θα μας πείσει να καταλάβουμε την πλάνη μας, αναλογιζόταν η σοφή δασκάλα, η Κυριακούλα μας. Έχει γεμίσει ο τόπος, καταστήματα για κατοικίδια ζώα…Που είναι οι εποχές, που σε κάθε γειτονιά, υπήρχε και το μαγαζάκι με τα παιδικά είδη; Πόσα καταστήματα, υπάρχουν σήμερα, για το παιδί και την σωστή του ανάπτυξη; Σε αντίθεση με έναν στρατό από ψυχολόγους και παιδοψυχιάτρους, λογοθεραπευτές και άλλους ειδικούς, απαραίτητους, ώστε να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα στα παιδιά, που πηγάζουν συνήθως από εμάς τους ίδιους. Από τη στέρηση ενός ήρεμου και σταθερού οικογενειακού περιβάλλοντος. Παιδιά μπαλάκια του τένις, από τον ένα γονιό στον άλλο, από τον παιδικό σταθμό έως τα κάθε είδους φροντιστήρια, παιδιά συλλέκτες πτυχίων κι αμφίβολων προσόντων, που λησμονούν ότι η φύση, δαμάζεται μεν, αλλά κι εκδικείται ταυτόχρονα, όσους δεν τη σέβονται.
Ένα σωρό νομοθετικά μέτρα, για το σεβασμό προς τα ζώα, αλλά κανένα μέτρο δεν φαίνεται να προστατεύει επαρκώς το παιδί, ειδικότερα το αγέννητο παιδί, το έμβρυο, που καταψύχθηκε, τη ζωή, που έρχεται στον κόσμο ανεπιθύμητη, ή απρόσκλητη.
Είναι θλιβερή, η εικόνα ανδρών και γυναικών, που προτιμούν να στηρίζουν μόνον ζώα, από το να χαρίσουν μια αγκαλιά σε ένα πρόσωπο, που έχει ανάγκη, με το πρόσχημα ότι τα ζώα, δείχνουν ευγνωμοσύνη, σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Κι όμως, η θεία Κυριακούλα, είχε άλλη άποψη… Μόνο για τον άνθρωπο, αναφέρει η Αγία Γραφή, που είναι και παραμένει βιβλίο θεόπνευστο και ηθοπλαστικό, ότι «ενεφύσησεν αυτώ πνοήν ζώσαν…». Ο άνθρωπος προικίστηκε με αθάνατη ψυχή, όχι όμως τα ζώα… Στους περισσότερους «φιλόζωους», το μόνο προτέρημα, που θα απέδιδαν τα ίδια τα ζώα, που περιποιούνται, είναι ότι τα διατρέφουν με την ίδια τροφή και τα κρατούν στειρωμένα και φυλακισμένα, σα ζωντανά λούτρινα αρκουδάκια. Είναι στα αλήθεια αγάπη προς τα ζώα, ή απλός εγωισμός, που οδηγεί σε μια αρρωστημένη προσκόλληση, επειδή ακριβώς μπορούν και τα χειρίζονται, τα φυλακίζουν, όποτε θέλουν τα ακρωτηριάζουν στειρώνοντάς τα, για να μην διαμαρτύρονται και ικανοποιούν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες με την παρουσία ενός φυλακισμένου ζώου, που μπορεί να διέφυγε τις κακουχίες του δρόμου, αλλά ζει σε ένα αφύσικο περιβάλλον; Και βέβαια, η θεία Κυριακούλα αγαπούσε τη γάτα της, την Σούστα… Αλλά και της μαγειρεύει και δεν την στείρωσε και την αφήνει να βγαίνει στον κήπο του σπιτιού. Συνήθως γεννά στην εξοχή και τα γατιά τα φέρνει σπίτι, όταν μεγαλώσουν. Σπάνια επιβιώνουν περισσότερα από δύο, τα περισσότερο δυνατά. Στα ζώα, υπάρχει φυσική επιλογή, όταν ζουν ελεύθερα, στο φυσικό τους περιβάλλον, αυτό δικαιούνται. Και βέβαια, βοηθούμε τα αδέσποτα, όσο μπορούμε. Αλλά δεν στέλνουμε τους γονείς, τα παιδιά ή τους δικούς μας ανθρώπους, ως πάρεργο σε τρίτα χέρια, όταν έχουν ανάγκη της στήριξής μας, ενώ ταυτόχρονα, παριστάνουμε τους ευαίσθητους και τους φιλόζωους, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα μόνο για τα ζώα μας.
Ένα απαράδεκτο κενό μάλιστα, υπάρχει στο νομοθεσία, που επιτρέπει- (άκουσον -άκουσον)- να στεγάζονται σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, όσα ζώα επιθυμεί ο «φιλόζωος», αρκεί- δήθεν- να τα διατηρεί σε συνθήκες υγιεινής και ευζωίας! Και υποφέρουν, οι συνένοικοι και ταλαιπωρούνται προκειμένου να βρουν το δίκιο τους αλλά δεν το βρίσκουν! Αδυνατούν εν μέσω κορονοϊού ακόμα και να αερίσουν τα σπίτια τους, γιατί η αφόρητη δυσοσμία και τα μικρόβια, εισέρχονται μέσω φωταγωγών, ακαλύπτων και κοινόχρηστων χώρων σε ολόκληρο το ακίνητο. Υπάρχουν περιπτώσεις, που σε άδεια διαμερίσματα, που δήθεν κατοικούνται από τον ιδιοκτήτη ή τον ενοικιαστή, στεγάζονται είκοσι, ακόμα και σαράντα ζώα! Σταβλίζονται σε ακαλύπτους χώρους.
Ο νομοθέτης, λησμονεί, ότι ανθρωπίνως είναι αδύνατον, όσα τετραγωνικά μέτρα κι αν διατεθούν σε ένα ζώο, εφόσον πρόκειται για πολυκατοικία, ο αριθμός των συνολικά στεγαζόμενων, να παραμένει απεριόριστος και να επαφίεται η ευζωία και υγεία, των λοιπών ενοίκων, στην διάθεση του «φιλόζωου» να καθαρίζει επαρκώς, κάτι, που τις περισσότερες φορές, 99%, δεν γίνεται, ή επιτελείται ανεπαρκώς. Είναι ανάγκη, να αλλάξει ο νόμος και να υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των φιλοξενούμενων ζώων, ανά διαμέρισμα. Πρώτα οι άνθρωποι. Ας μην το λησμονούμε. Και κάτι άλλο. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις, που «φιλόζωοι» διατηρούν επικίνδυνα ζώα, στα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους, όπως φίδια και λοιπά. Καλό θα είναι, οι επιχειρήσεις αυτές, να μην στεγάζονται σε πολυκατοικίες και πυκνοκατοικημένες περιοχές. Ούτε να επιτρέπεται, ο κάθε εκκεντρικός, να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των άλλων, δεδομένου, ότι τα ζώα της ζούγκλας, πρέπει να επιβιώνουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Πύθωνας, που διέφυγε από κατάστημα «κατοικιδίων», μέσω των σωληνώσεων εξαερισμού, έπνιξε δύο μικρά αδελφάκια, που κοιμόντουσαν ανύποπτα στο διαμέρισμα ανύποπτης οικογένειας, που διέμενε στον επάνω όροφο. Τα φίδια και οι κροκόδειλοι, δεν είναι κατοικίδια. Κι όσο κι αν κάποιοι συγγενείς και φίλοι μας, μπορεί να προσομοιάζουν, με αυτά, καλό είναι να το αντιληφθούν και οι νομοθέτες, προστατεύοντας επιτέλους την κοινή λογική.
Ναι στον κόσμο, των παιδιών και των ευτυχισμένων ανθρώπων, όχι την υπογεννητικότητα και την αντικατάσταση του πληθυσμού, με εκκεντρικούς, ανορεκτικούς, δυσκοίλιους συναισθηματικά τύπους, που ανοίγουν την καρδιά τους σε έναν πύθωνα, μια γάτα ή ένα σκύλο, γιατί αδυνατούν να ρισκάρουν συναίσθημα και φοβούνται να πληγωθούν, να απογοητευτούν, να ζήσουν εν τέλει την περιπέτεια της ζωής. Ο κόσμος των ζώων, έχει τους δικούς του κανόνες και τα δικά του όρια, που πρέπει να σεβόμαστε. Όμως τα ζώα, μπορείς να τα βασανίζεις και να υποκρίνεσαι ότι τα αγαπάς, γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν. Τους ανθρώπους ΟΧΙ… Φαντασθείτε, πόσο ευχαριστημένοι θα είσαστε, αν σας έχουν σε ένα δωμάτιο, σας απαγορεύουν την έξοδο, τις ανθρώπινες επαφές, σας στειρώσουν και σας πετούν κάθε μέρα γαλέτα για φαγητό Αυτό γίνεται με πολλά κακόμοιρα ζώα, που στο τέλος καταλήγουν από νεφρική ανεπάρκεια να επιβιώνουν με υποδόριες εγχύσεις ορού, για πολλούς μήνες! Φιλοζωία; Όχι βέβαια. Εγωισμός; Ναι.
Αυτά σκεφτόταν η Κυριακούλα, σαν συνομιλούσε με την παλιά της φιλενάδα, που αγόραζε από τη λαϊκή, φθηνή ξηρά τροφή, για τις γατούλες, αντί να βάλει στην κατσαρόλα, μισό κιλό σαφρίδια με κάμποσο ρυζάκι, όπως έκανε εκείνη και η γάτα της η Σούστα, ήταν, η πιο ευτυχισμένη σε ολόκληρη τη γειτονιά…
Άλλες εποχές… Άλλα ήθη… Ίδιοι άνθρωποι, μόνο που σήμερα, το περιτύλιγμα, τα χάλασε όλα.
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός