«ΔΕΙ ΤΑΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΟΣΜΕΙΝ ΟΥΚ ΑΝΑΘΗΜΑΣΙ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΕΤΑ.. ΖΗΝΩΝ ΕΦΗΙ»

Χρήστος Αδαμόπουλος

Συμμετείχε στην πνευματική εκείνη ομήγυρη, την παρά του βιβλιοπωλείου «Πειραϊκή Φωλιά του Βιβλίο» του Γιώργου Σωτηρόπουλου, ο λαμπρός τελεστής και ιεροφάντης της λογοτεχνικής επιστήμης αείμνηστος Χρίστος Αδαμόπουλος.

Κατείχε εις ικανόν βαθμόν την επιστήμη της λογοτεχνίας βασιζόμενος όχι σε θεωρητικές σπουδές θύραθεν παιδείας, αλλά εκ πηγαίας πνευματικής δυνάμεως ομολόγου της ρηθείσης επιστήμης.

Η λογοτεχνική δύναμή του είχε καταλάβει και είχε προικίσει την αντίληψή του με οξεία μόρφωση η οποία συμπληρούτο υπό της βαθείας κρίσεως.

Άλλο προτέρημα ήταν η πλήρη συναίσθηση του υψηλού σκοπού της λογοτεχνίας εις το κοινωνικό γίγνεσθαι, ως θεραπευτικός παράγων της εν συνόλω αρετής. Είχε αναπτύξει ειλικρινόν ζήλον εις την πνευματική των φιλοσοφούντων εκείνων λογοτεχνών και ιστορικών, και με απλότητα και απαραίτητη υπομονή, προήγαγε το λειτουργικό της έργο μετέχοντας συνεχώς έγκαιρα και ευχερώς, εις άπαντα τα συζητούμενα θέματα, κάνοντας συχνά συγκριτική ανάλυση των λεγομένων, συμβάλλοντας σε επισταμένη, ενδελεχή και καρποφόρο ανάπτυξη.

Αλλά, εκτός των πνευματικών και ηθικών και λογοτεχνιών χαρισμάτων του Χρήστου Αδαμόπουλου, διακρίνετο ούτος και για την απλήν και πρόσχαρον συμπεριφορά του, καθώς και από το πηγαίο χαμόγελό του, πηγή έχοντα την καλή του καρδιά.

Ούτω η καλή εξωτερική εμφάνιση, στωμυλία και αβροί τρόποι του τον καθιστούσαν σπουδαίο παράγοντα της πνευματικής εκείνης συντροφιάς.

Διαφημιζόταν έτσι η πνευματική υπεροχή και απεικονίζετο το ήθος, η παιδεία και τα άλλα χαρίσματα και αρετές του.

Οργανούντο δε και φιλικές συνεστιάσεις της συντροφιάς αυτής των λογίων ελεύθερον φιλοσοφικόν έχουσα χαρακτήρα. Ούτω εξωραΐζετο η φιλική των σχέσις σύμφωνα με τας απαιτήσεις ενός εκάστου δημιουργημένου αρμονικού συνόλου.

Εις τα συνάξεις αυτάς περί την τράπεζα εστιάσεις μεγαλυτέρα καθίστατο η παρουσία του Χρήστου Αδαμόπουλου κορυφωμένη με απαγγελίας και ανέκδοτα ιστορικά.

-Έλα Χρήστο πές μας τώρα ένα ανέκδοτο με αξία, τον καλούσε η ομήγυρης. Κι ο Χρήστος σηκωνόταν όρθιος και με αξεπέραστο στόμφο άρχιζε:

-Ο διάδοχος του Λυσάνδρου, Καλλικρατίδας, αληθινός Σπαρτιάτης και με γνήσια ελληνικά φρονήματα, επεσκέφθη τον Κύρον, για να ζητήσει χρήματα. Όταν δεν ο Κύρος τον ανάγκασε να περιμένει δύο ημέρας, θύμωσε και ανεχώρησε λέγων ότι μόλις επιστρέψει εις την Ελλάδα, πρώτο του έργο θα είναι να συμφιλιώσει τους Αθηναίους με τους Λακεδαιμονίους και να ελευθερώσει τους Έλληνας από το αίσχος του να κολακεύουν τους βαρβάρους χάριν χρημάτων.

-Και τώρα Χρήστο ας ευαρεστηθεί η λογιότητά σου να μας απαγγείλεις ένα δικό σου ποίημα.

-Το βουνό χρυσή σκάλα

κλέφτες και κουρσάροι τ’ ανεβαίναν

και μέσα σ’ όλους ποίος;

Του γένους το καμάρι

της καλογριάς ο γιός.

-Εύγε, μπράβο, αλλ’ αυτό δεν είναι δικό σου βέβαια.

-Ασφαλώς και δεν είναι. Ανήκει στον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά.

-Μα εμείς ζητήσαμε ένα δικό σου, για να σε αποθεώσουμε, μιας και τους ποιητάς και λογοτέχνας της παρέας μας μπορούμε να τους αποθεώνουμε.

Κι ο Χρήστος απήντησε βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

-Αποθεώσατε λοιπόν πρώτα τον εαυτόν σας, φίλοι μου, και αν κατορθώσετε τούτο, θα σας επιτρέψω και εγώ να με αποθεώσετε.

Χαίρε αείμνηστε Χρήστο Αδαμόπουλε, στην Μακαρία ζωή ευφραινόμενος.

Χαράλαμπος Δρακάτος

Πρόεδρος Πολιτιστικής Ένωσης Περάματος