Μικρά φαναράκια της ζωής…
Κάποιες καρδιές μικρές ακόμα, χτυπούν με τον παιδικό τους τρόπο της ανεμελιάς, της ανάγκης να παίξουν, να χαρούν την ηλικία τους…
Κάποιες καρδιές σε έναν κόσμο που ίσως δεν του άξιζε να τον επισκεφθούν, ίσως δεν του άξιζαν αυτές οι μικρές ψυχούλες να περπατήσουν πάνω του…
Ένας κόσμος που προοδεύει διαρκώς στο να γίνει η ζωή αυτών που κατοικούν πάνω σ΄ αυτόν, εύκολη, “έξυπνη” όπως συνηθίζεται αυτή η λέξη…
Κάποια όμως παιδιά, κάποιες καρδιές παιδικές, φεύγουν από αυτόν χωρίς να συγκινούν, χωρίς να ταρακουνούν κανέναν “μεγάλο” μήπως και σκεφτεί λίγο, αυτές τις μικρές καρδούλες που υπάρχουν στο δρόμο, που ζητούν λίγα χρήματα, ζητούν λίγη προσοχή, αυτές που οι “δικοί” τους κάπου τις περιμένουν, ήσυχοι ίσως πως θα γυρίσουν στο σπίτι, όπως κάνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα που θα βγουν έξω από τον κόσμο του σπιτιού…
Κάποιες μικρές ψυχούλες που όλοι, εμείς θα έπρεπε να προστατεύουμε αυτά τα μικρά “φαναράκια του δρόμου”, τις μικρές καρδούλες που χτυπούν παιδικά… Τι σημασία έχει από που είναι, από ποια χώρα, ποια φυλή, ποια γειτονιά;
Από που έρχονται και που πηγαίνουν; Τι ζητούν κι αυτά, όπως κάθε παιδί, τι περισσότερο ζητά από κάθε καρδιά παιδική;
Μικρό κοριτσάκι, μια ψυχούλα που ζητούσε, κάτι ζητούσε να της δώσουν οι άνθρωποι, αυτό το μικρό οκτάχρονο κοριτσάκι που “ζαλίστηκε” από τις μεγάλες σιδερένιες πόρτες ενός εργοστασίου…
Αυτό το μικρό οκτάχρονο κοριτσάκι που συνεθλίβη τόσο “άπονα, τόσο τραγικά” σε αυτές τις πόρτες του εργοστασίου που “τόλμησε να εισβάλει” για να ζητήσει “κάτι” για να πάρει ίσως αυτό που χρειαζόταν, που είχε ανάγκη, ή κάποιοι της “είπαν” πως έχει ανάγκη και πρέπει να ζητήσει… Ίσως μάθουμε, ίσως όχι…
Τι αλλάζει; Αυτό το μικρό φαναράκι, η μικρή καρδούλα δεν χτυπά ποια, σταμάτησε με τον βίαιο τρόπο που η βαριά σιδερένια πόρτα πάνω στο μικρό κορμάκι. Αμείλικτα έκλεισε…”
ΣΥΓΝΩΜΗ μικρούλα… Αυτός ο κόσμος δεν ήταν για σένα… Ξέρεις… Αυτός ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τις μικρές καρδούλες καλά, τα μικρά φαναράκια του δρόμου δεν τα καταλαβαίνει… Τα βλέπει, αλλά τα προσπερνά, δεν σκύβει λίγο να τα κοιτάξει καλύτερα, να τα πονέσει… Μικρό φαναράκι κι εσύ… ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ… ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ…
Και η βαριά σιδερένια πόρτα έκλεισε, ξανά…
Μαρία – Μαριάνθη Χαρίτου