Αβούρης Μιχάλης

Για ποιόν κτυπά η καμπάνα;

Ποτέ μου δεν θα ήθελα ψυχή μου να κτυπά,

για κάποιον που έφυγε νωρίς λυπητερά η καμπάνα,

νοιώθω να συγκλονίζομαι σαν ξάφνου ακουστεί,

ο απαίσιος, ο ανήκουστος ήχος της σαν το κλάμα.

 

Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι στη γη μας να γελούν,

σε πανηγύρια και γιορτές συνέχεια να χορεύουν,

να πίνουνε πολύ συχνά κρασάκι να μεθούν,

και μες την μέθη τους αυτή την ευτυχία να δρεύουν.

 

Να είναι πάντα χαρούμενοι και πάντα γελαστοί,

ερωτευμένοι μια ζωή ως την στερνή τους ώρα,

να γεύονται νυχθημερόν κι’ ένα γλυκό φιλί,

να μην τους ακουμπά ποτέ της θλίψης η ανηφόρα.

 

Κι’ έτσι εάν ζήσουν ε καλά και είναι ευτυχισμένοι,

αφού περάσουν τα εκατό σ’ ένα ήρεμο πρωινό,

να χαιρετήσουν την ζωή διπλά ευχαριστημένοι,

που το έζησαν τόσο καλά το θαύμα το θεϊκό.

 

Γι’ αυτό ποτέ δεν θα ήθελα ψυχή μου ν’ ακουστεί,

για κάποιον που έφυγε νωρίς λυπητερά η καμπάνα,

νοιώθω να μας πυροβολεί η ίδια η ζωή,

και συγκλονίζομαι κι’ εγώ απ’ το βουβό το κλάμα.

 

Μιχάλης Αβούρης

από την σειρά ποιημάτων

«Καταγραφές ψυχής»