ΠΩΣ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΓΙΝΕ… ΤΑΙΝΙΑ
Πριν μερικές μέρες βρεθήκαμε με την Μαρίλια, τη Μαριλίτα, τη Νάσια, τον Σταύρο, τον Βαγγέλη, τον Παντελή, την Ευγενία, την Ελένη, τη Δέσποινα, τον Λεωνίδα και την Εργίνα, μαθητές και μαθήτριες του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου-Δραπετσώνας και μέλη της κινηματογραφικής ομάδας του σχολείου.
Αφορμή της συνάντησής μας ήταν η σπουδαία διάκριση των παιδιών, καθώς κατέκτησαν το 1ο βραβείο κατηγορίας 17-20 ετών, στην 21η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας «Camera Zizanio». Συναντήθηκαμε με τα παιδιά και τους επιβλέποντες καθηγητές για να τους συγχαρούμε αλλά και να μιλήσουμε μαζί τους για τις εμπειρίες και τις σκέψεις τους μετά τη βράβευσή τους.
Η συζήτηση ήταν πολύ πλούσια και χρήσιμη για όλους, κυρίως για εμάς. Τα παιδιά, μας εξήγησαν τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να ασχοληθούν με την εμπειρία του κινηματογράφου, πως βίωσαν και βιώνουν την πανδημία καθώς και την εντύπωση που τους άφησε το καθεστώς της τηλεκπαίδευσης.
Αρχικά, η πρώτη σύλληψη της ιδέας για τη δημιουργία της ταινίας προέκυψε μέσα στην καραντίνα, πριν από ένα χρόνο περίπου, με τα παιδιά να αναζητούν μια δημιουργική διέξοδο σε μια ιδιαίτερη και ταυτόχρονα μονότονη καθημερινότητα. «Ένιωσα μέλος μιας ομάδας, μέχρι τότε ήταν αδύνατο εξαιτίας της πανδημίας», μας εξομολογήθηκε μία μαθήτρια. «Είχαμε χάσει το κίνητρο μας για δραστηριότητες και αυτός ήταν ένας τρόπος διαφυγής», μας είπε ένας άλλος μαθητής.
Η απόφαση να ασχοληθούν με τη δημιουργία μιας ταινίας που θα βασιζόταν πάνω στην πανδημία και τον εγκλεισμό φάνηκε να είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης που ένιωθαν για να καταφέρουν να εκφράσουν όλα αυτά τα πρωτόγνωρα γεγονότα που έζησαν ξαφνικά. Τις εφηβικές ανησυχίες, το φόβο, τις εντάσεις με τους γονείς, τα θετικά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τους νέους ανθρώπους. Μάλιστα όπως οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μας εξήγησαν, η ταινία μπορεί να ήταν προϊόν μυθοπλασίας αλλά επί της ουσίας είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας, καθώς είχε πολλές αναφορές σε αληθινά γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες.
Ένιωσαν πως ενωμένοι γίνονται καλύτεροι. Άλλωστε όπως οι ίδιοι μας εξομολογήθηκαν δεν τους ένοιαζε τόσο αν θα κερδίσουν αλλά να αποτελέσουν ένα κίνητρο για να διαδοθεί αυτή η όμορφη πρωτοβουλία και σε άλλα σχολεία της χώρας. Για να αναπτύξουν κι άλλα παιδιά τις όποιες δεξιότητες τους και να διευρύνουν τους ορίζοντες τους και σε άλλα πεδία. Για να μην αντιμετωπίζεται το σχολείο ως αγγαρεία.
Γιατί όπως μας είπε κι ένα από τα παιδιά στο τέλος αυτής της όμορφης κουβέντας, «εμείς μπορέσαμε να δημιουργήσουμε κάτι κοινό με παιδιά που δεν γνωριζόμασταν από πριν ενώ ήμασταν και διαφορετικοί χαρακτήρες κι αυτό είναι πολύ όμορφο και σπουδαίο».