H ΓΙΑΓΙΑ ΗΦΙΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ

ΕΛΛΑΣ το πετράδι του Θεού

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια γιαγιά που την έλεγαν Ιφιγένεια.

Η γιαγιά Ιφιγένεια ήταν μια απλοϊκή, γεμάτη αγάπη γυναίκα που αν και δεν είχε πάει ποτέ σχολείο έμαθε να διαβάζει και να γράφει παρακαλώντας τα παιδιά της να της διδάσκουν, ότι μάθαιναν στο σχολείο.

Πέρα όμως από όλα αυτά η γιαγιά είχε ένα μεγάλο ταλέντο. Δημιουργούσε και αφηγόταν τα ωραιότερα παραμύθια που μπορούσε να ακούσει ένα παιδί.

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα όλα τα κουτσούβελα της οικογένειας μαζευόμασταν γύρω από το μαγκάλι της κουζίνας για να ζεσταθούνε. Τότε άρχιζε ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών, ο κόσμος των ονείρων. Και το πρώτο παραμύθι ήταν πάντα το ίδιο.

Το Πετράδι του Θεού

Μια φορά και έναν καιρό, πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια, τότε που η Αιγηίδα γης ήταν ενωμένη και δεν υπήρχαν Ήπειροι, τότε που η Ευρώπη ήταν γεμάτοι πάγους, έλη και δάση και οι κάτοικοί της ζούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, τότε, υπήρχε σε κάποιο σημείο του κόσμου μια τόσο δα μικρούλα καταπράσινη χώρα που τη διέσχιζε ο Αιγαίος ποταμός και την έλουζε στο φως ο Ήλιος Απόλλωνας. Ήταν τόσο όμορφη που ο Δημιουργός Θεός την λάτρεψε και την ευλόγησε να μάθει στους ανθρώπους το «αγαπάτε αλλήλους», τη φιλοσοφία, τη γραφή, τις επιστήμες και τη δημοκρατία.

Έπειτα ο Δημιουργός Θεός κάθισε να ξεκουραστεί. Ξανακοίταξε μαγεμένος την πανέμορφη χώρα και επήρε την απόφασή του. Άπλωσε τα χέρια του, την έβαλε τρυφερά στις χούφτες του, σαν κάτι το πολύ εύθραυστο, και την τοποθέτησε πολύτιμο πετράδι στο στέμμα του.

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι την ονόμασαν «ΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» δηλαδή ΕΛΛΑΣ από τις αρχαίες λέξεις «ΕΛ» που σημαίνει Θεός και «ΛΑΣ» που σημαίνει πέτρα, πετράδι.

Όμορφα παραμύθια που έσταζαν μέλι στις ψυχές μας πριν κοιμηθούμε. Όμορφα σαν σπιτικό γλυκό του κουταλιού με μπόλικο νόστιμο σιρόπι.

Όλοι την λατρεύαμε και πολλές φορές αναρωτιέμαι. «Άραγε εγώ θα καταφέρω να με θυμούνται τα εγγόνια μου με την ίδια αγάπη και νοσταλγία που όλοι εμείς την θυμόμαστε;»

Σοφία Ησυχίδου