Αβούρης Μιχάλης

Στο απέναντι τραπέζι

Μία κούκλα από το απέναντι,

που κάθομαι τραπέζι,

με την ψυχή μου άρχισε,

πολύ όμορφα να παίζει.

 

Κοιτά με τόσο τρυφερές,

και εύγλωττες ματιές,

που την καρδιά μου στείλανε,

στου Ολύμπου τις κορφές.

 

Αναστενάζει που και που,

κοιτά το κινητό της,

κι έπειτα εμένα με κοιτά,

σαν να είμαι ο άνθρωπός της.

 

Έχει κορμάκι εξαίσιο,

μαλλάκι φροντισμένο,

νυχάκι στην εντέλεια,

και ντύσιμο ψαγμένο.

 

Το πιο γλυκό όμως και όμορφο,

είναι το πρόσωπό της,

και η ματιά που στο λεπτό,

με ταξιδεύει εντός της.

 

Μάτια γαλαζοπράσινα,

και Γαλλική μυτούλα,

κέρασαν κτύπους άτσαλους,

την δόλια μου καρδούλα.

 

Σε μία στιγμή σηκώνεται,

στο πλάι μου περνάει,

κι’ ένα χαρτί με αριθμό κινητού,

στα πόδια μου ακουμπάει.

 

Τα παρακάτω φίλοι μου,

είναι άλλη ιστορία,

που σε άλλο ποίημα θα σας πω,

αν μου δοθεί ευκαιρία.-

 

Μιχάλης Αβούρης

Από την ποιητική συλλογή

«Τα τυχερά και αναπάντεχα»