Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ελεύθερη Άποψη «ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ»

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ ΜΑΡΙΑΜια έμπνευση της στιγμής, από το ομώνυμο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη…

Το έργο του άγιου της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αποτελεί ένα ολόκληρο τμήμα, μια ειδική σχολή νεοελληνικών σπουδών. Ο Παπαδιαμάντης, αποτύπωσε με τόση μαεστρία και ρεαλισμό, την ανθρώπινη φύση, που μπορεί να συγκριθεί, μονάχα με τον Όμηρο.

Στο διήγημά του, «Τα Πτερόεντα Δώρα», ζωγραφίζει με την πένα του, το θάνατο του πνεύματος, σαν βυθίζεται στη φθορά της ύλης, στην απομάκρυνση του από το θείο… Ο συγγραφέας μας μεταφέρει σε μια εικόνα ουράνιας παρέμβασης, περιγράφοντας τη διαδρομή ενός αγγέλου, που φέρνει δώρα ειρήνης κι αγάπης, προς τους ανθρώπους .

Ένας άγγελος, κατεβαίνει από τον Ουρανό, προκειμένου να ευλογήσει τον κόσμο, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς…

«Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως…».

Κάπως έτσι αρχίζει η διήγηση και για τούτο, αγαπητοί αναγνώστες, φτιάξτε ένα ζεστό χειμωνιάτικο ρόφημα, να γευτείτε τα φυλακισμένα αρώματα, που απλόχερα μας προσφέρει η μάνα φύση, με την τόσο σπουδαία ενέργεια, κρυμμένη στα αποξηραμένα φυλλαράκια τους, ρίξτε μέσα και μια κουταλίτσα δώρο των μελισσών, να κλέψτε από τη δύναμη της αέναης κίνησής τους, καθίστε στον πιο αναπαυτικό καναπέ σας κι επιτρέψτε μου, να σας ξανασυστήσω τον Παπαδιαμάντη, αλλά όχι του λυκόφωτος του 19ου αιώνα, αλλά του επισκέπτη της εποχής μας.

Στο διήγημα, ο άγγελος, κρατά στα χέρια του τρία δώρα. Ζωή, δύναμη και γαλήνη, με σκοπό να τα χαρίσει σε όσους είναι πρόθυμοι να τα αποδεχτούν… Επισκέπτεται πρώτα, μια πλούσια αστική μονοκατοικία, όπου απογοητεύεται από το «ψεύδος, τη σεμνοτυφία και την ανίαν», ενώ ακούει τα παιδιά να ομιλούν «ξένη γλώσσα»… Ο άγγελος φεύγει τρέχοντας από την έπαυλη και φθάνει σε ένα φτωχικό σπίτι. Αλλά κι εκεί δυστυχώς, υπάρχει άλλου είδους μιζέρια. Βλέπει τον άνδρα, να φθάνει στο σπίτι μεθυσμένος και να δέρνει τη γυναίκα του, που βλασφημεί την ώρα, που υπανδρεύθηκε. Ευτυχώς, τα πέντε παιδιά τους, έχουν ήδη αποκοιμηθεί τα ταλαίπωρα από τις έριδες των γονιών τους, αλλά σχεδόν νηστικά… Ο άγγελος απογοητευμένος καταλήγει σε ένα μεγάλο φωτισμένο κτίριο, ένα καζίνο, όπου η εικόνα των προσώπων, που παίζουν τυχερά παιχνίδια, του δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία και αποχωρεί, τινάζοντας τα φτερά του με τρόμο, κρύβοντας με φρίκη το πρόσωπο του… Στο δρόμο συναντά πλήθος ανθρώπων, άλλους μεθυσμένους, άλλους κουρασμένους από τα χαρτοπαίγνια κι άλλους να βλασφημούν… Αποκαμωμένος, στο τέλος κίνησε για την εκκλησία της περιοχής, αφού ήδη «υπέφωσκεν το φως της πρωίας»…

Αλλά κι εκεί η εικόνα, που αντίκρυσε τον λύπησε σφόδρα… « Αμέσως πλησίον της θύρας, είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον πως δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τας χείρας και εις το βάθος, αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά άλλοι μερικοί έψαλλον με επιτηδευμένας φωνάς, Τον Δεσπότην και αρχιερέα !….»…

Ο Άγγελος, λυπημένος πήρε τα δώρα του Θεού πίσω και κίνησε για τον Ουρανό…

Κάπως έτσι καταλήγει η διήγηση του Παπαδιαμάντη αφήνοντας τον σημερινό αναγνώστη με την εύλογη απορία: Ποια εικόνα, θα λυπούσε σήμερα, έναν επισκέπτη του Ουρανού; Ποια θα του δημιουργούσε αποστροφή; Ποια από όλες;

Μήπως η εικόνα υπερφίαλων καλοθρεμμένων υπάρξεων, που «τοις άλλων χρήμασι τρεφόμενοι», ολημερίς απεργάζονται την δυστυχία όσων με αμετροέπεια κυβερνούν; Μήπως η αλαζονεία κάτι υπαλλήλων κομματικά και μόνον ελεγχόμενων, με μηνιαίο μισθό, όσα βγάζει ένα ταλαίπωρο παιδάριο, δίχως μέλλον, για ένα ολόκληρο έτος; Μήπως η εικόνα παιδιών από διαλυμένες οικογένειες, που φιλονικούν για το ποιος από όλους θα αναλάβει το «βάρος», ώστε οι υπόλοιποι να διασκεδάσουν, ενόσω τα μικρά θα διδάσκονται να ομιλούν στο σπίτι, την αγγλική με φιλιππινίζουσα η άλλη ξενική προφορά; Σαν ο άγγελος επισκεφθεί, είτε πάρκινγκ παιδιών, ή πάρκινγκ ηλικιωμένων, πως θα κρίνει την κοινωνία μας, όπου οι υλικές ανάγκες, υπερισχύουν της ανθρώπινης συγγενικής αγκαλιάς, στοργής και παρουσίας; Πόσο υποκαθιστά το ανθρώπινο μητρικό χάδι, μια προπληρωμένη υπηρεσία; Πόσο ευτυχισμένοι, είναι μοναχικοί ηλικιωμένοι, κλεισμένοι σε ιδρύματα, ανεπιθύμητοι, λησμονημένοι, απαξιωμένοι, από τα ίδια τους τα παιδιά;

Ο άγγελος θα έφριττε, όπως πάντα…

Θα έβλεπε «πωλητικά πρόσωπα», πάντα καλοθρεμμένα από δημόσιο χρήμα, να κόβουν απρόσκοπτα, πρόστιμα σε φτωχοποιημένους πολίτες, παράγοντας χρήμα από το λίπος του κόσμου, συγκαλύπτοντας την ανικανότητα η ακόμα χειρότερα την προδοσία, που δημιούργησε μόνιμη οικονομική αναπηρία στη χώρα μας, με αναίσχυντη οικονομική τρομοκρατία. Πρόσωπα ανάλγητα μπρος το δράμα απανθρακωμένων υποζυγίων, που έχασαν τη ζωή τους, προκειμένου να θερμανθούν, μέσω αυτοσχεδίων απαρχαιωμένων μέσων, ενώ εκείνοι, έκαναν την τιμή του ηλεκτρικού να φθάσει στον ουρανό, γιατί αποφάσισαν έτσι απλά, να αλλάξουν ενεργειακά μοντέλα, χτυπώντας κατακέφαλα την χειμαζόμενη κοινωνία.

Θα έβλεπε, να παραβιάζονται όλα τα ηθικά και δίκαια, στο όνομα μιας νέας τάξης αταξίας και διαφθοράς. Θα έβλεπε την εκδίκηση των Σοδόμων και των Γομόρρων, να υψώνεται αυθάδικα στον Ουρανό, λίγο πριν το νέο χαστούκι της Νέμεσης. Θα έβλεπε δικαστήρια γεμάτα ψευδομάρτυρες και κλέφτες μαζί με κλέφτρες, να δικαιώνονται γιατί είχαν μέσα από τα κλεμμένα, τη δυνατότητα να πληρώσουν αδρά, τα έξοδα για να βρουν το άδικο – δίκιο τους, βομβαρδίζοντας με μηνύσεις τα ίδια τα θύματά τους, ώστε να σωπάσουν οριστικά και με τον επιπρόσθετο ηθικό ή βιολογικό τους θάνατο -του δικαίου εξοντωθέντος- να πάψει η δίωξη των απατεώνων… Θα δει ανθρώπους να ζουν με το φόβο της ασθένειας, που ανέκαθεν υπήρξε οργή Θεού και να μην μετανοούν επιμένοντας να επιβιώνουν με το ίδιο μοντέλο ζωής, το επιδερμικό, το τρυφηλό, το ανούσιο. Να ασθενούν, γιατί έπαψαν να εμπιστεύονται και Θεό και ανθρώπους, δίχως να αναζητούν την αιτία, που ευρίσκεται στον πυρήνα της ψυχής τους. Στον τρόπο ζωής τους, που δεν δέχονται να αλλάξουν στο παραμικρό… Θα δει πατεράδες αδιάφορους, ανεύθυνους και εγωιστές, σαν τον πιωμένο ήρωα του Παπαδιαμάντη. Θα λυπηθεί, με τις γυναίκες, που κρατώντας ρόλο ανδρόγυνο, στερούν την αγκαλιά τους από τα παιδιά τους, ή ακόμα χειρότερα, αποφασίζουν να μην τα φέρουν στον κόσμο.

Τέλος θα φρίξει με επιστήμονες, που παρασκευάζοντας βιολογικά όπλα καταστροφής, αυτοεξευτελίζονται, αλλά και με ανθρώπους, που νοσούν γιατί από εγωισμό, επιμένουν να ζουν μέσα σε πανδημία, όπως πρώτα, δίχως να προφυλάσσουν τον πλησίον και να προφυλάσσονται…

Θα κρύψει το βλέμμα του από χρυσοθήρες και λαθροθήρες, που θησαυρίζουν από τη δυστυχία των άλλων και πάλι θα κινήσει για τον Ουρανό άπρακτός, γιατί η φύση του ανθρώπου, ανέκαθεν στενοχωρεί κάθε αγαθό πνεύμα…

Θα φύγει και πάλι άπρακτος, μαζί με τα δώρα του, αφήνοντας πίσω μερικά ψήγματα αγάπης, στα αποκαΐδια του κόσμου, που πάσχει από δηλητήριο ψυχής…

Καλό κι ευτυχισμένο το 2022, με Υγεία, Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη και σωστές επιλογές.

Μαρία Μπουκουβάλα

Ιατρός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *