Έχουμε την καλύτερη μυθολογία
«Προχτές, ήμουν στο λεωφορείο που περνά μπροστά από το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και πηγαίνει προς την παραλία. Χάζευα έξω και διάβαζα τα ονόματα των οδών για να περνά η ώρα. Είναι πολύ ωραίο να διαβάζεις μέσα από τα ονόματα των δρόμων την ιστορία σου». Ήταν μια αυθόρμητη εξομολόγηση ενός φίλου που είδε ξαφνικά ένα δρόμο, κοντά στο παραπάνω στάδιο, να ονομάζεται «οδός Μελέαγρου». Απόρησα με την επιμονή του φίλου να μου εξηγήσει την ιστορία του Μελέαγρου. Είναι όμως τόσο καλή, που την αναφέρω όπως ακριβώς μου την είπε. Σημειωτέον πως και εκείνος δεν την ήξερε, έψαξε όμως να την βρει, και στο τέλος ήταν τόσο πολύ ευχαριστημένος που την ανακάλυψε, ώστε δεν άφηνε κανένα χωρίς να του τη διηγηθεί.
«Κάποτε ήταν μια νέα γυναίκα και, κάθε φορά που γεννούσε, τα παιδιά της πέθαιναν. Αποφάσισε λοιπόν μια φορά να κάνει την κοιμισμένη για να δει τι λέγανε οι Μοίρες που ερχόντουσαν να μοιράνουν το παιδί της. Έτσι και έγινε. Ήρθαν λοιπόν οι τρεις Μοίρες και άρχισαν να υφαίνουν τον ιστό της μοίρας του μωρού. Η πρώτη είπε: Να πεθάνει αμέσως. Η δεύτερη είπε: Να πεθάνει σε 40 μέρες. Η τρίτη είπε μια μέση λύση που έγινε δεκτή και από τις άλλες δύο Μοίρες. Πρότεινε δηλαδή να πεθάνει το παιδί μόλις καεί ο δαυλός που φώτιζε την κάμαρα. Αυτά είπαν και εξαφανίστηκαν. Αμέσως η μάνα, έντρομη για την τύχη του παιδιού της, σβήνει το δαυλό και τον φυλάει μέσα σε ένα σεντούκι. Έτσι το παιδί, Μελέαγρο το ονομάσανε, δεν είχε την τύχη των αδελφών του και μεγάλωσε κανονικά.
Το ερώτημα όμως που απασχόλησε από τότε τον κόσμο ήταν το εξής: Από τι πέθανε ο Μελέαγρος; Κάποτε μπήκε και σαν θέμα από τον καθηγητή Κακριδή στο Πανεπιστήμιο. Πολλοί ισχυρίζονται πως ο Μελέαγρος κάποτε τσακώθηκε με τη μάνα του και πως η μάνα του για να τον εκδικηθεί έκαψε το δαυλό και έκοψε το νήμα της ζωής του. Άλλοι λένε πως, λίγο πριν πεθάνει η μάνα του Μελέαγρου είπε το μυστικό στη νύφη της, γυναίκα του Μελέαγρου, και πως αυτή για να εκδικηθεί το Μελέαγρο μετά από μια λογομαχία τους, έκαψε το δαυλό».
Αυτή η μικρή ιστορία έχει μέσα της πολλά να διδάξει, μας μιλά για μοίρες, και όλοι ξέρουμε πόσο βασικό ρόλο στη ζωή μας παίζει αυτό που λέμε μοίρα και τύχη. Μας μιλά επίσης για την αγάπη της μάνας όπως και για την, πολλές φορές, ύπουλη και υποκριτική αγάπη της γυναίκας. Στη γυναίκα χρεώνουν οι περισσότεροι τον θάνατο του Μελέαγρου. Και πάντως διδασκόμαστε την μεγάλη αξία που έχουν τα ονόματα των οδών της χώρας μας. Ξεδιπλώνουν τη δική τους ιστορία από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα.
Έτσι, είτε ένα δρόμος ονομάζεται «Μελέαγρου» είτε «Κάλλας» ή «Ρίτσου» έχει κάτι το ξεχωριστό που δύσκολα συναντιέται αλλού. Να γιατί, όταν γίνονται μετονομασίες οδών ή δίνονται ονόματα σε καινούργιες, πρέπει να υπάρχει ιερότητα και σοβαρότητα. Να τελείται δηλαδή ένα μυστήριο, όπως αυτό της Βάφτισης στην Εκκλησία. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι πάνω στα ίδια τα ιερά χώματα αυτού του τόπου έχουμε την ζωντανή ιστορία μας. Κάτι που κανείς δεν μπορεί να σβήσει γιατί είναι γραμμένη με αίμα.
Ευχαρίστησα το φίλο που είχε την καλοσύνη να μου μεταφέρει τόσο παραστατικά αυτή την υπέροχη ιστορία και τον μακάρισα που έχει μέσα του την γαλήνη να μπορεί να οραματίζεται μέσα σε ένα τόσο ζεστό και ανθρώπινο περιβάλλον, όπως είναι το λεωφορείο.