Να ζήσουν τα κινητά τηλέφωνα!
Τι μπελάς και αυτά τα κινητά! Δεν είναι μόνο τα σταθερά τηλέφωνα που πνέουν τα λοίσθια, από τη χρήση τους, αλλά και πάρα πολλές συνήθειες της ζωής μας τείνουν να ξεχαστούν ολότελα. Μία από αυτές, και ίσως η πιο αγαπημένη, είναι το ραβασάκι. Ο ερωτευμένος δεν χρειάζεται πια να διανύει χιλιόμετρα, ούτε να περιμένει στις γωνίες για να κλείσει το ραντεβού του. Ανοίγει το κινητό του και μέσα σε μια στιγμή στέλνει όλη την αγάπη του. Έτσι όπως ακριβώς την αισθάνεται, χωρίς δισταγμούς και αναστολές. Το τι μηνύματα πέφτουν τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, δεν περιγράφεται. Το μπλάκ άουτ στις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο.
Το έτερο ήμισυ δεν είναι παρών να προξενήσει αρνητικές επιπλοκές στην απόλυτη έκφραση των αισθημάτων. Η ατολμία, η ντροπή και το ξερό βήξιμο της αμηχανίας, εξαφανίζονται μέσα στη φωτεινότητα της οθόνης. Ο αγαπών είναι μόνος, αυτός και το κινητό του. Μια απρόσωπη επικοινωνία, που με την πάροδο του χρόνου, γίνεται όλο κι πιο ζεστή. Το απεγνωσμένο και συνεχές κοίταγμα του κινητού είναι μια συνηθισμένη εικόνα στους δρόμους, τα πάρκα, τα θέατρα, τους κινηματογράφους, στην βόλτα. Παντού αντικρίζεις νέους ανθρώπους να παρακαλούν για ένα τόσο δα μήνυμα.
Εκλιπαρούν το κινητό τους να δώσει σημεία επαφής. Να το ακούσουν να τιτιβίζει και τι στον κόσμο. Ένας μοντέρνος τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας με εφευρετικά τεχνάσματα και πάθος. Παλιά, για να γράψεις ένα ραβασάκι περνούσαν ώρες, άλλες φορές και μέρες. Φορτιζόσουν συναισθηματικά και τρόμαζες στην ιδέα μήπως πάει κάτι στραβά. Υπήρχε η αμεσότητα, το τρακ της επαφής. Αναρωτιόσουν εκ των προτέρων. Πως θα το δει; Πως θα αντιδράσει; Θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα; κλπ.
Άσε τις όποιες άλλες αναπάντεχες δυσκολίες της στιγμής. Ακόμα και ο τρόπος προσέγγισης, πολλές φορές ήταν προβληματικός. Γινόσουν επιστήμονας στο είδος σου για μια επιτυχημένη προσπάθεια. Ο σκοπός άγιαζε τα μέσα. Μέχρι και μέλη του συγγενικού, του φιλικού ή του γειτονικού περιβάλλοντος επιστρατεύονταν για την ευτυχή κατάληξη του εγχειρήματος. Το ραβασάκι γινόταν σκοπός ιερός, ζήτημα ζωής και θανάτου.
Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα; Ακούς το κινητό σου να κουδουνίζει και χαμογελάς ευτυχισμένα. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις το μήνυμα με μάτια που βουρκώνουν. Το αποθηκεύεις στη μνήμη και το επαναφέρεις. Στέλνεις το δικό σου γραπτό δεδομένο και… περιμένεις την απάντηση. Τι ωραίος που είναι ο κόσμος, αν πραγματικά τον επιθυμείς! Πόσο όμορφα μπορείς να συμβιώσεις, με ένα τόσο δα απρόσωπο πραγματάκι!
Και βέβαια δεν είναι μόνο το ραβασάκι που αργοπεθαίνει. Είναι και το σκονάκι. Αυτό που οι μαθητές προσπαθούσαν για μέρες να γράψουν, και που στο τέλος δεν ήξεραν, όχι μόνο, που να το κρύψουν, αλλά και πώς να το χρησιμοποιήσουν. Έχαναν, μαζί με τα σκονάκια, και τα διαγωνίσματα. Τώρα, στέλνεις ένα μήνυμα, στο φίλο σου που είναι σπίτι, και ρωτάς τα πάντα. Μαθαίνεις, όχι μόνο τη λύση, αλλά και τα τρέχοντα νέα.
Η τεχνολογία, δένεται όλο και πιο στενά με τον άνθρωπο. Κανονίζεις ανέμελα τον ελεύθερο χρόνο σου, φλερτάρεις όμορφα και αβίαστα, διακόπτεις χωρίς ενδοιασμούς μια επώδυνη σχέση κλπ. Δεν είναι παράδοξο ότι η αύξηση της χρήσης των γραπτών μηνυμάτων, στην Ελλάδα, από χρόνο σε χρόνο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Ούτε προξενεί έκπληξη, η ραγδαία αποδοχή τους από τη νεολαία. Το γραπτό μήνυμα έγινε ένα με την ύπαρξη. Κάτι σαν το πυρετό που επηρεάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Σταθήκαμε πιο πολύ στα ραβασάκια και τα σκονάκια, χωρίς να είναι μόνο αυτά που κινδυνεύουν άμεσα με αφανισμό. Είναι όμως τα αντικείμενα που επέλεξε η νέα γενιά για να τους αλλάξει προσωπικότητα, και να τα εκσυγχρονίσει.