Δρ. Αναστάσιος Μπούχλα.Λόγιος – Στοχαστής – Εκπαιδευτικός
Γράφει ο Χρονογράφημα Χαράλαμπος Δρακάτος
Πρόεδρος Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος
Στην πνευματική ομάδα του θρυλικού πλέον βιβλιοπωλείου «ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ» του Γιώργου Σωτηρόπουλου στην Κολοκοτρώνη 92, στον Πειραιά, συμμετείχε και ο Αναστάσιος Μπούχλας Τεχνικός Μηχανολόγος Μηχανικός με Διδακτορικό δίπλωμα Γερμανικού Πανεπιστημίου όστις διετέλεσε Γενικός Διευθυντής Εκπαίδευσης και Πιστοποίησης της πάλαι ποτέ ΣΕΛΕΤΕ.
Η τεχνική του γνώσις και κατάρτησις και ο οργασμός εργασίας από απόψεως όγκου, χρόνου και το σπουδαιότερον ποιότητάς που τον διέκριναν, έχει επανειλημμένως αναγνωριστεί από όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του στην μακράν πορεία της επαγγελματικής του ζωής.
Συχνά στην ομήγυρη τη πνευματικής συντροφιάς και ως κατακλείδας εις το τέλος ανέφερε επιγραμματικά: «Είναι ωραίο να εκτελεί κανείς την εργασία του με ζήλο και επιμέλεια και είναι ανθρώπινο να ευχαριστείται όταν του το αναγνωρίζουν». Και συμπλήρωνε.
«Στο φάσμα της σημερινής τεχνικής όπου η σύγχρονη τεχνολογική εξέλιξις, απαιτεί συνεχή εκπαίδευσιν του τεχνικού εις τρόπον ώστε να δύναται ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των εργασιών.
Φυσικό βέβαια είναι ανάμεσα στο πλήθος των εργαζομένων να υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπων μια και δεν είναι μηχανές να έχουν τις ίδιες προδιαγραφές.
Τον συντονισμό και την αρμονική όμως συνεργασία των προς τον ενιαίον σκοπό της παραγωγός έχει καθήκον ο διευθύνων να επιτελή».
«Και πως το επιτυγχάνατε αυτό το τόσο δύσκολο έργο κ. Καθηγητά», ρώτησε ο Γ. Σωτηρόπουλος.
«Όταν υπάρχει αγάπη για το έμψυχο και άψυχο υλικό το οποίον του εμπιστεύεται η πολιτεία στο χέρια σου, αγαπητέ Γιώργο, είναι παραπάνω από σίγουρο ότι όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχή.
Αυτή καθαυτή η αγάπη της εργασίας συνεχώς εμπλουτίζεται και μας επιτρέπει βάσει των νέων στοιχείων που προσκομίζει η επιστημονική έρευνα, να δούμε τελικά τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας καθαρότερα και δικαιότερα παραμερίζοντας οποιαδήποτε προσωπική προκατάληψη, είτε υπέρμετρα θετική είτε αρνητική».
Η παρουσία του εις τας συνεδριάσεις της πνευματικής ομάδας ήσαν συνεχής και αδιάλειπτος. Η συμμετοχή όμως εις τας συζητήσεις δεν ισορροπούσε με το πλούσιο περιεχόμενο της τεχνικής και εκπαιδευτικής του πείρας. Υπήρξε αυτήκοος μάρτυς των λεγομένων, αλλά σπανίως και ολιγόλογος τελεστής.
Το αετίσιο όμως σπινθηροβόλο βλέμμα παρατηρούσε και στοχάζετο και διανοητικά εκινείτο, χωρίς να επιζητεί να στροβάλει τον βαθύτερο παλμό του.
Ήταν όπως παρατήρησε ο ποιητής Λευτέρης Μαρματσούρης από τις ιδιοσυγκρασίες εκείνες που κάνουν την μηχανική τέχνη ζωής, χωρίς όμως να μετουσιώνουν τη ζωή τους σε μηχανική.
Σαν γνήσια όμως επιστημονική προσωπικότητα είχε όλη την ευφυΐα «να ταυτίσει αρμονικά, την υλική τέχνη, με την πνευματική αναζήτησιν που εμπνέει τον αισθητόν άνθρωπο στο χώρο των υψηλών κατακτήσεων όπου δεν μετράει η δύναμις του ισχυρού, αλλά η έμπνευση του θείου στον άνθρωπο του πνεύματος.
Στον αγαπητό αυτόν φίλο της πνευματικής ομήγυρής δεν μπορεί παρά να ευχηθούμε υγεία, ευτυχία, και μακρότητα ημερών σ’ αυτόν και την οικογένεια του και μακάρι το παράδειγμά του να εύρη όσο το δυνατόν περισσότερους μιμητάς.