Μιλώντας με τον Αριστοφάνη

Σά να ονειρευόμουνα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Να δω στη μέση πλατείας σα να τά ’χει χαμένα λαμπρή γεροντική φυσιογνωμία με λίγες μακριές τρίχες για μαλλιά και γένια και απέραντη θλίψη. Άκουσα για Αριστοφάνη. Αλλά δεν έμοιαζε χωρίς την περιπαικτική διάθεση του γνωστού μας. Έλεγαν ότι κι αυτός απογοητεύτηκε.

Θλίψη με κατέλαβε, τον πλησίασα να τον παρηγορήσω.- Σε ένα ωραίο τόπο που γεννήθηκες βρίσκεσαι, τι σου λείπει και σε δέρνει η λύπη. Άρχισε τα αριστοφανικά του, τον αναγνώρισα.

-Σε ένδοξο τόπο γεννήθηκα, σε μπουρδέλο βρίσκομαι να ζω.

-Δεν είσαι σωστός, υπερβάλλεις.

-Μα βλέπεις άνθρωπο; Τσογλάνια μπήκαν στην Ακρόπολη και την λεηλατούν. Για τέτοια μίλησε κάποτε και μια γριά Μαρίκα μάνα κάποιου απ αυτά αλλά μην το γενικεύουμε μην το διαλαλούμε, ας ελπίζουμε. Στις Νεφέλες βρίσκεσαι ακόμα και τον ήλιο περισκοπείς αλλά στα σκατά πατεις, μαζί σου ούτε να σε πλησιάζω. Και μονολογώντας εξαφανίστηκε στους αιθέρες.

Με δυσκολία και κόπο συνήλθα. Ντράπηκα βλέποντας τον εαυτό μου στα χάλια και τη βρωμιά που μόλις άνοιξα τα μάτια μου αντίκρισα. Μου άφησε την θλίψη του και την απογοήτευση («Ιδέτε» άποψη ανήθικο σχεδίασμα πολιτείας»).

Για τον συνομιλητή

Ανδρέας Κουτσαντωνης

Επίτιμος Δικηγόρος